Zrujnowana krypta

Po prostu stał przysłuchując się dalszej rozmowie pomiędzy Ósmym, a Talithą. On sam nie miał zbyt wiele do gadania. W końcu umarł, ale jakoś udało mu się przeżyć. To było dość dziwne, ale stawiało go w takiej sytuacji, że nie miało sensu dodawać coś od siebie do rozmowy. Jednakże dostał dość interesującą propozycję. Zapytano go o to, czy nie chciałby zmienić swojego wyglądu. Choć zdążył już przywyknąć do swojej szpetności, to jednak nawet on nie chciał być w pełni kimś całkowicie brzydkim. Pomimo iż wyglądał jak chodzący koszmar, to i tak potrzebował chwili na przemyślenie. Dość sporo mu w tej chwili oferowano, a wiedział, że za wszystko i tak będzie musiał jakoś odpłacić. Skoro jednak dawali, to czemu miał nie brać? Gorzej raczej mogło nie być. Chyba, że zrobiliby z niego kobietę. To już by mu się trochę nie spodobało…
- Jak tylko chcę? – dopytał. – No dobra… Chcę być wyższy i niezbyt rzucający się w oczy. I nie gruby… To tyle… Możesz z tym zrobić co chcesz – powiedział oschle, nie zagłębiając się w jakieś szczegóły.
Nie był do końca pewien tego jak chciałby ostatecznie wyglądać. Właściwie to było mu obojętne, byleby nie dodawać do tego za dużo tęczy. Nie posiadał jakiegoś swojego ideału. Zdał się na kreatywność Ósmego. Nie żeby samemu był jej całkowicie pozbawiony. Po prostu nie chciało mu się niczego tłumaczyć, ani wymyślać. Swoje uwagi już rzucił. Liczył na to, że tyle wystarczy i będzie mógł wysłuchać dalszych wyjaśnień. Jego również po części to ciekawiło, o co dokładnie w tym chodziło.

Obserwując nagłe rozrastanie ósmego Igles podrapał się po głowie, zastanawiając się czy na pewno wszystko jest tak jak być powinno. Niezaprzeczalnie dziwnym dla niego było zachowanie mężczyzny i jego przemiana. Spojrzał tylko krótko na Talithę, a potem z powrotem na Ósmego. Trochę się spocił. Nawet bardzo. Co prawda niezbyt to Iglesowi przeszkadzało, ale i tak lekko się tylko skrzywił, nie do końca rozumiejąc. Wyglądało jednak na to, że było w porządku.
Wiedział, że trochę czasu zajmie mu przystosowanie się do nowego ciała. Jednakże nie miał żadnego powodu do narzekań. Całkiem mu odpowiadał taki wygląd, tylko pozostawała kwestia przyzwyczajenia. W końcu będzie mógł sobie darować nawyk ukrywania twarzy pod kapturem i w miarę normalnie przyjdzie mu wyjść na ulicę. Lecz nie to było teraz najistotniejsze. Ósmy zaczął dość ciekawie mówić. Miał widocznie jakieś bardzo poważne problemy rodzinne, z których mogły wyniknąć jeszcze większe problemy, na nieco większą skalę. Z każdym kolejnym słowem mężczyzny, uśmiech Iglesa coraz bardziej się poszerzał. Lekko bawiła go dramaturgia tej sytuacji, ale zapowiadało się całkiem interesująco.
- Brzmi to dość nietypowo…  Mamusia musi go bardzo kochać, że aż tak się o niego troszczy... Więc wystarczyłoby, że pozostałym twoim braciom nie udałoby się go znaleźć? Czy im również niezbyt zależy na tym, aby matula siedziała spokojnie? – zapytał dość entuzjastycznie jak na siebie. Wizja opustoszonych, zniszczonych miast napawała go czymś w rodzaju ekscytacji, bądź też euforii.
-  Masz rację. Taka perspektywa całkiem mi pasuje – dopowiedział jeszcze spoglądając to na Talithę, to na Ósmego. Pokiwał jeszcze głową potwierdzając to, że popierał całą sprawę.

Niezaprzeczalnie scenariusz tego przedstawienia zapowiadał się bardzo ciekawie. I raczej nic nie wskazywało na to, żeby z jakichś powodów zaplanowany spektakl miał się nie udać. Choć jeszcze Igles nie wiedział jaką mu przyjdzie pełnić w nim rolę, to i tak już czuł się wystarczająco zachęcony, by zagrać. Wyglądało, że większość była już załatwiona. Wystarczyło tylko przystąpić do działania. Parę pytań cisnęło się Iglesowi na usta i nie wstrzymywał się z ich zadaniem.
- Co? Gdzie? I kiedy zaczynamy? – powiedział spoglądając na Ósmego. Oprócz tego nie potrzebował żadnych dokładniejszych informacji. Czuł się przygotowany na to co miało nadejść, zarówno psychicznie i jak i fizycznie. Z reguły pozostawał bardzo cierpliwy, ale tym razem odkrył w sobie ciekawość do tego co miało nadejść i nawet ekscytację. Nie przypominał sobie kiedy ostatni raz czuł coś takiego. Chciał jak najszybciej rozpocząć całą tę zabawę, lecz nie miał zamiaru popełnić żadnego błędu. Temu też wstrzymał swoje emocje. Wyprostował się, a jego uśmiech lekko spoważniał.
- Wszystko jest już gotowe? – dopytał tylko, tak na wszelki wypadek.

Nakazali mu czekać i się przygotować. Igles nie miał żadnych zastrzeżeń. Zdaje się, iż wszystko zostało wyjaśnione. Pokiwał głową stwierdzając, że rzeczywiście przyda mu się trochę czasu. Dobrze wiedział czego będzie potrzebować i co ma robić.
Znów wrócił do życia, z czego niezaprzeczalnie był zadowolony. Podobnie z nowego ciała, które otrzymał. Dawało mu o wiele więcej możliwości niż poprzednie. Zorientowawszy się, że znalazł się z powrotem na cmentarzu, na jego twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech. Dość sporo czasu musiało minąć od momentu, kiedy był na nim po raz ostatni. Albo też nie tak dużo, ale z pewnością wiele się od tamtej chwili wydarzyło. Wiele się również zmieniło, choć te zmiany nie były może jeszcze tak bardzo odczuwalne. Igles wiedział, że szykowało się coś wielkiego. Cieszyła go ta myśl. Wprawdzie był ogromnie ciekaw co ma się wydarzyć, ale wcześniej jeszcze chciał skorzystać z faktu bycia prawie, że zwykłą osobą. Niezbyt wyróżniającą się w tłumie. Mógł bez obaw wyjść do ludzi, zobaczyć jak żyją, przyjrzeć się ich życiu niemalże z bliska. I zobaczyć, co takiego przyjdzie im wkrótce stracić…
- W porządku. Gdy przyjdzie odpowiedni czas, możesz być pewna, że będę gotów – odpowiedział dziewczynce, spoglądając na nią z góry. Bawiło go całkiem, że stał się taki wysoki i inny. Nawet na jej uśmiech odpowiedział uśmiechem, podobnie uroczym.
- Do zobaczenia, Talitho – pożegnał się i ruszył w stronę łodzi. Miał dość sporo rzeczy do zrobienia. Tak więc z uśmiechem na ustach, ruszył w świat. W pełni zadowolony z dotychczasowego przebiegu zdarzeń. Spokojnie dopłynął do brzegu i poszedł nie przejmując się zupełnie niczym.

[z/t]