Zamek Rodu Kasmitrów

MG:
Kiedy szli korytarzem Will i Fenrand mieli jeszcze okazję zamienić kilka słów. Panicz jednak wydawał się być o wiele mniej skory do rozmowy, niż wcześniej. Zapytany o swój stan spojrzał na Willa z powagą i krótko odpowiedział.
- Nic. Tylko dużo ich będzie.
W jadalni posiłek był już gotowy, stoły zastawione, nic tylko jeść, rozmawiać i się kulturalnie uśmiechać. Fenrand wskazał Willowi miejsce obok siebie, skąd mieli dobry wzgląd na zebranych. Byli tam Licja wraz ze swoją matką baronową. Był także grubasek, jego żona, a także jego przydupas. Rozmowa toczyła się o ogólnym zdrowiu, o interesach, ogółem mało ciekawe rzeczy. Lecz należało jakoś je znosić, będąc w arystokratycznym gronie.

Nie zapowiadało się to dobrze. Mimo wszystko, Williamowi nie wypadało pytać, czy chodzi tutaj o wielodzietność gości, czy może o niespodziewany ewenement, który miał dołączyć dodatkowo. Nie mieli też zbyt wiele czasu na dyskretne pogawędki. W ten właśnie sposób, wraz ze swoją tradycyjną, względnie neutralną miną, nastolatek skończył przy stole. Starał się udzielać tak mało, jak to tylko możliwe. Oczywiście od czasu, do czasu wtrącił się do dyskusji, komentując jakoś kwestie zdrowotne lub medyczne, na których się znał. Nie oznaczało to jednak, że chciał wywoływać jakieś spory. Dlatego starał się powstrzymać wszelkie chęci wypowiedzenia w tematach na miarę szczepionek i wojny szczepionkowców z ich przeciwnikami.

MG:
Czyżby Will miał się okazać najbardziej ponurą osobą tego dnia? Nie tym razem. Nawet jeśli zupełnym przypadkiem temat zszedł na medyczne kwestie, to kiedy Will napomknął coś w tej sprawie, wzbudził swoją osobą większe zainteresowanie jednego z tu obecnych, a konkretnie samego wuja Fenranda, baron Fertupa.
- Widzę młodzieńcze, że znasz się nieco na medykamentach. Chwali się to osobie w tak młodym wieku. Osoby tak młode zazwyczaj nie interesują się takimi kwestiami, a to jest bardzo ważne co jemy, co robimy i czym nas leczą! Czyż nie drogi chłopcze? - spytał, wpychając do ust kawałek steku. Spojrzał także na Williama i się serdecznie uśmiechnął. Zaś Fenrand westchnął smutno, nie mając nic do dodania i łyknął sobie z kielicha.

Najwyraźniej istniały tematy, w których brązowowłosy mógł zabłysnąć. Nie odzywał się w sytuacjach, które tego nie wymagały, ale tutaj zmuszony był jakoś towarzyszyć domownikom, czy ich gościom. Przynajmniej nie wymuszało to na nim głupiego wyszczerzonego wyrazu twarzy, czy innych mu podobnych zjawisk. Spojrzał jedynie swoim wiecznie, zmęczonym przez magiczny przedmiot wzrokiem w kierunku głównego zainteresowanego. - To interesujące... - powiedział spokojnie, konsumując dalszy fragment swojego posiłku. Wszystko po to, aby po przełknięciu dopowiedzieć jeszcze: - I bardzo przydatne.
Dodawszy ostatni fragment wypowiedzi, upiłby wody, czy soku. Wszystko w zależności od tego, co było dostępne. Zresztą, wiedza medyczna, czy biologiczna nigdy nie mogła jakoś zaszkodzić.

MG:
Will zdobył sobie uznanie lorda Fertupa, co Fenranda, ani zbytnio nie raziło, ani też jakoś szczególnie go nie zachwyciło. Pracodawca Williama jadł akurat ciastko i wdawał się w relację, jaka zaczęła się budować między chłopcem, a otyłym wąsaczem.
- Dokładnie! Bardzo przydatne. Dzięki wiedzy medycznej można bardzo wiele osiągnąć, dlatego powinniśmy ją zgłębiać... A także rozwijać - Fertup uśmiechnął się pod wąsem i zachichotał, rozglądając się po obecnych.
Nikt jednak jakoś szczególnie nie zareagował na jego śmiech. Wyłącznie jego żona westchnęła zniesmaczona i rzekła.
- Nie mów, że także tutaj bierze cię na te twoje eksperymenty?
- Kochanie, nauka cały czas powinna dążyć do rozwoju. Czyż nie chłopcze? - zapytał, spoglądając na Willa, jakby doszukiwał się wsparcia. - Powiedz, czyż nie zechciał mi potowarzyszyć w moich badaniach? Mógłbyś się bardzo wiele dowiedzieć - zapytał.
Fenrand nijak zareagował na słowa Fertupa. Raczej były mu nieco obojętne, albo powątpiewał w to, żeby Will był zainteresowany propozycją jego wuja. Jednakże wszystko zależało od samego Willa.

Grubasek zaciekawił go na swój sposób. Oczywiście nie wyglądało to tak, że w oczach nastolatka pojawiły się ogniki podekscytowania, a on sam zalał mężczyznę potokiem pytań. Nie. William spokojnie wysłuchał tego, co miał do powiedzenia mężczyzna, tłumiąc wewnętrznie jakiekolwiek chęci własne. Propozycja wydawała się ciekawa. Owszem, fascynująca, ale nie mógł sobie na to raczej pozwolić. Nie w zaistniałej sytuacji.
- Brzmi interesująco, ale może innym razem - powiedział typowym dla niego tonem, aby to spojrzeć na Fertupa. Doceniał ofertę, jednak był gościem panicza, a nie jego wuja i to właśnie paniczowi powinien towarzyszyć. Nie przybył tutaj też na zwyczajne pogawędki, czy dla czysto-własnych korzyści. Owszem, miał na tym zarobić oraz mógł też jakoś poćwiczyć to, jak należy się zachowywać w pewnych gronach osób. Nie zmieniało to jednak faktu, że nie wypadało mu stawiać własnych celów ponad cele panicza. W końcu wiedzy medycznej nigdy za wiele, chociaż nie brzmiało to z pewnością ani trochę... konwencjonalnie, czy typowo.

MG:
Nieco zawiedziony Fertup wzruszył ramionami, kiedy Will nie przystał na jego propozycję. Nie miał zamiaru zmuszać do niczego chłopaka, zatem skupił się na jedzeniu.
Obiad trwał jeszcze ponad godzinę, zanim wszyscy się wygadali i goście zaczęli udawać się na spoczynek. Fenrand postanowił wstać od stołu jako ostatni, nakazując służbie sprzątnięcie. po obecnych.
- Co o nich myślisz, mistrzu Williamie? - zapytał nagle, podchodząc do okna. Przez przyciemniane szyby ledwo co przebijały się słoneczne promienie, które lekko oświetlały bladą twarz panicza.

Zanim brązowowłosy odpowiedział na pytanie panicza, minęło kilka chwil. Wyglądało to nieco tak, jakby nastolatek chciał się upewnić, że nikogo nie ma w pobliżu, a służba zajmowała się bardziej sprzątaniem, aniżeli wtykaniem się w cudze sprawy. Westchnął dość ciężko. - Trochę męczący i... specyficzni - nie wiedział, czy powinien tak oceniać znajomych panicza, jednak nastolatek nie chciał jakoś okłamywać jego pracodawcy, czy też potencjalnego może-przyjaciela, a na pewno znajomego. Może sama ilość osób zdawała się być tutaj problemem. Albo różnorodność ich potrzeb. Może to za sprawą ciszy, ale nastolatek zadał jedno pytanie, które pojawiło się w jego głowie i jakoś nie mogło dać spokoju. - Ilu jeszcze gości przybędzie?
Nie potrzebował co prawda tej wiedzy do spokoju umysłu, jednak wolał wiedzieć, na co się nastawić. W końcu może to tylko dwie osoby, a może dwadzieścia dwie. Oby pierwsza opcja i oby trwało to nieco krócej, aniżeli aktualny obiad.

MG:
- Co najmniej goście z dwóch rodów... Są tacy, jak większość arystokratów. Lecz powinieneś pamiętać, że nie wszystko co mówią jest szczere. Zazwyczaj zależy im na tym, żeby się przypodobać. To manipulatorzy. Uważaj na nich - odrzekł Fenrand, zasłaniając okno zasłonami, co sprawiło, że w pokoju zapanował jeszcze większy mrok niż do tej pory. Następnie westchnął cicho i spojrzał na Williama, swymi czarnymi, przenikliwymi oczami i zrobił minę, jakby się nad czymś zastanawiał.
- Może byłbyś Williamie zainteresowany obejrzeniem galerii mych obrazów? - zapytał, po krótkiej chwili milczenia. Życie w zamku wydawało się doprawdy dość mozolne i spokojne. Zaś zajęcia, które póki co wykonywać Williamowi nie wymagały od niego większego wysiłku. Przynajmniej póki co...

Nie przeszkadzał mu mrok. Może jedynie delikatnie się wzdrygnął, jednak nie wpłynęło to zbytnio na jego postawę. Chwilę też zajęło zanim jego spojrzenie przywykło do tych ciemniejszych warunków. Spojrzał wtedy na panicza, aby to wiedzieć, gdzie znajduje się jego rozmówca. - Jak większość - krótkie i ciche słowa padły ze strony nastolatka. Chociaż ten nie miał zbyt wielkiego doświadczenia, jeśli chodzi o sprawy towarzyskie, to zdążył się poznać na niektórych przypadkach ludzi. W końcu jego gildia należała do tych, co raczej mogą się poszczycić różnorodnością i brakiem wzajemnych znajomości, aniżeli zwykłym schematem pustego narwańca, który robi zamiast myśleć. - Mogę obejrzeć, ale nie znam się na tym - odpowiedział na propozycje Fenranda, jakby uzasadniając swoją potencjalną niewiedzę. Możliwe, że jakoś tam się orientował, czy miał wyrobiony gust, jednak zazwyczaj nie miał z tym styczności. W końcu nie odwiedzał raczej jakiś muzeów, czy innych galerii sztuki, które powiedziałyby, co jest ogólnie dobre, a co nie.

MG:
Tak oto William dał się namówić na oglądanie galerii Fenranda. Panicz dość entuzjastycznie poprowadził chłopca do dużej komnaty, znajdującej się na wyższych piętrach zamku. Tam w wielkim, kwadratowym pomieszczeniu na ścianach wisiały obrazy Fenranda. Można było o nich stwierdzić, że były... Co najmniej dziwne, oraz nietypowe. Dominowały w nich zimne barwy, a obrazy często przedstawiały groteskowe wizerunki zniekształcanych istot, tudzież mroczne krajobrazy. Fenrand nie próbował nawet tłumaczyć jaki miały sens owe obrazy. Jedynie przy każdym pytał czy się Williamowi podobały.
Tak minęło trochę czasu, aż zaczęło zmierzchać.
- Wkrótce przybędą ostatni goście - stwierdził, patrząc przez okno. - Możemy iść już na nich wyczekiwać. A potem w końcu będziemy mieli spokój... Przynajmniej na dzisiaj - oznajmił i ruszył w stronę dziedzińca, wyczekując na Williama.

Rekiny miały to do siebie, że powinny płynąć do przodu. Nie mógł więc się zatrzymywać. Nie powinno zresztą zaskakiwać, że nie przy każdym malunku się odzywał. Przyglądał się obrazom, jakby miały nieść za sobą jakiś przekaz, jednak raczej tego nie widział. Nie każdy także twór został skomentowany przez nastolatka, a większość odpowiedzi zdawała się wymijająca, jak pokroju 'chyba', czy 'może'. - Wydają się mroczne - powiedział jedynie ciut konstruktywnie, acz jego opinia najwyraźniej miała pozostać tajemnicą. Owszem, podobały mu się tego typu malunki w większym stopniu, aniżeli zwykłe, radosne słoneczka, czy tęczowe łączki. Nie obyło się też bez jednego pytania, któremu towarzyszyło przytaknięcie głową ze strony brązowowłosego. Właściwie to można było wyróżnić dwie oddzielne kwestie, bo pierwszą z nich poruszył zaraz po pytaniu, aby drugie dodać jakiś czas potem. - Czyli jeszcze tylko kolacja? - zapytałby się potwierdzająco William, aby w trakcie wędrówki przejść do kolejnej kwestii, którą wypadało poruszyć, a dokładniej: - Później nie będzie przeszkadzać, jak pójdę do biblioteki?

MG:
W podejściu do sztuki Will zbytnio wylewny nie był, ale wylewności nikt od niego nie oczekiwał. Na wszelkie jego komentarze Fenrand przytakiwał głową i co jakiś czas się uśmiechał. Stwierdzenie, że jego obrazy były mroczne całkiem go ucieszyło.
- Dzisiaj zapewne tak. Potem będziesz mógł zrobić co zechcesz, o ile nie będziesz w tym przeszkadzać innym gościom - napomknął nieco żartobliwie.
Potem zaś ruszyli na dziedziniec. Fenrand kiwnął głową Willowi, że jak najbardziej będzie mógł iść potem do biblioteki. Tymczasem trzeba było przywitać kolejnych gości.
Nie trzeba było na nich długo czekać. Niebo nie stało się jeszcze całkowicie czarne zanim przybyli. Pierwszy przyjechał na karym koniu. Siwy, szczupły osobnik, o przenikliwych błękitnych oczach. W odróżnieniu od innych arystokratów nie ciągnął za sobą tłumnej służby, lecz przybył sam z zaledwie jedną torbą bagaży.
- Witaj Fenrandzie. Dobrze cie widzieć - rzekł, skłaniając się lekko. - Cieszy mnie twoje zaproszenie.
- Właściwie to moi rodzice chcieli, żebym doprowadził do tego zjazdu - odrzekł mu Fenrand. - Ale także ciesze się, że cię widzę Lordzie Faico.  Chciałbym przedstawić ci Williama, mistrza gildii Death's Head Caucus - powiedział wskazując na Willa. Faico pogładził się po podbródku.  
- Imponujące, że taki młodzieniec ma pod pieczą całą gildię. To... Musi o tobie, jak i o niej bardzo dobrze świadczyć - w jego głosie jednak nie był słyszalny podziw, a raczej lekceważąca ironia.

Seria powitań potrafiłaby zanudzić niejedną osobę. Powoli przestawał się dziwić względem wcześniejszej postawy panicza. Monotonia taktownych uśmiechów, czy przymilnych słówek zdawała się nieco drażnić nastolatka, ale ten w zaparte starał się o względną obojętność. Co miał jednak brązowowłosy do witania gości? Niewiele. Zwyczajnie stał, aby to ostatecznie skinąć głową, czy też przytaknąć nią na słowa znanej przez niego osoby, aby przenieść znużone wszystkim spojrzenie na kolejnego rozmówcę. Worki pod oczami zdawały się idealnie opisywać poziom zaciekawienia Williama intonacją mężczyzny, ale nie w tym rzecz. - Miło poznać - mruknął jedynie, mając zamiar w ten sposób się powitać, jednak brzmiało to bardziej jak grzecznościowy obowiązek, aniżeli jakakolwiek chęć bycia uprzejmym. Nawet nie kwapił się na wyciągnięcie ręki w kierunku tego osobnika, pozostawiając jakąkolwiek dyskusję z nim paniczowi. W końcu nie musiał sięgać do 'tego' poziomu.

MG:
Will wykazał się zaledwie wymaganą grzecznością i jakoś wrażenia na nowo przybyłym tym wielkiego nie wywarł. Ale także i jakoś szczególnie mu nim nie zaimponował. Tak czy inaczej, poznali się i mogli przejść do zamku, w którym to miała odbyć się kolacja. Jak się okazało więcej gości tego dnia miało już nie być. Od swego wiernego sługi Fenrand dowiedział się, że ci co mieli jeszcze przybyć, pojawią się dopiero dnia następnego. Tak oto mogła się rozpocząć kolacja, w czasie której nie odbyło się zbyt wiele wartych uwagi rozmów. Głównie arystokratyczne sprawy, o tym kto jak jest bogaty i komu się powodzi lepiej, a komu gorzej. Fenrand aż zaczął przysypiać. Aż w końcu, jeśli William nie miał żadnych uwag co do gości, ci w końcu się rozeszli, zaś Will pozostał w jadalni sam z Fenrandem, który pomimo otwartych oczu zdawał się być dość nieobecny w danej chwili. I tak siedział, z czołem opartym od prawą dłoń.