Las świetlików

First topic message reminder :

Niedaleko Ery jest dość stary, zapomniany przez ludzi las, do którego nikt nie wchodził przynajmniej od 20 lat. Droga jest porośnięta licznymi chaszczami oraz pokrzywami. Już z daleka widać było latające tam świetliki delikatnie oświetlające to miejsce. Chodzi legenda, że kto się tam zapuścił już nie wrócił prowadzony przez świetliki w głąb.

---

Przed wejściem od samego rana czekała już banda naukowców, a właściwie to 5 osób, z czego jedna przy biurku postawionym obok magicznego samochodu z anteną na szczycie. Każdy zdecydowanie przerażony na samą myśl o wejściu do tego przeklętego miejsca. Tak czy siak najbardziej nietypową osobą był łysawy doktor w fartuchu z okrągłymi okularami oraz szczurzymi zębami trzymający jakieś urządzenie w ręku, które co chwila robiło "beep". Zdecydowanie czekali na magów.

MG

No i tak nasza wesoła gromadka szła dalej! I tak szli, a Bard w upaćkanych spodniach. Tyle, koniec postu. Chociaż w sumie to nie, bo dookoła zaczęło się zbierać jeszcze więcej latających robaczków. Sygnał był odrobinę silniejszy i w sumie nic ciekawego dookoła nie było. No chyba, że interesuje kogoś, że zza krzaków widać oczy ogromne jak piłki do tenisa. Coś z krzaków jedynie wyglądało, zwłaszcza na Barda, którego spodnie zaczynały się jarzyć jak świetliki. Było słychać jedynie mlaśnięcie gdzieś nieopodal. Czyżby właśnie trafili do złego sąsiedztwa?

Staruch spojrzał spokojnie na większą ilość świetlików, oraz na patrzące na Barda wielkie oczy i nie mógł się nie uśmiechnąć.-Słuchaj, wskocz w te świetliki, to może zdarzy się coś cudownego.-Zasugerował spokojnie swojemu towarzyszowi. Gdyby ten w jakiś sposób spojrzał na krzaczki, to rzecz jasna Staruch go uspokaja.-Daj spokój, to tylko królik.-Taki trochę większy. Gorzej było, że Bard był ciekawski.-No daj spokój, kosa niespodzianka, nie powiem ci przecież w jakie cudowne miejsce mogę cię wysłać, bo straci na swojej cudowności.-Udał co najmniej poruszonego, gdy to mówił. W sumie był. Był niezmiernie poruszony głupotą Barda. Przez jakąś sekundę, bo potem mu przeszło.

Jej, jak tak dalej pójdzie, to sam stanę się świetlikiem!-pomyślał Bard, patrząc na swoje coraz jaśniej jarzące się spodnie. Zaczynał żałować, że nie upaćkał sobie też bluzy i kapelusza. Byłby jak chodząca żarówka! Ale by było super! No ale cóż, już za późno. Muzyk sięgnął po flet i zaczął cicho grać pewną melodie. Nie mógł już wytrzymać! Tak dawno nic nie zagrał, że po prostu już go ręce świerzbiły! Miał nadzieję, że jego towarzysz nie obrazi się, że mu nie odpowie na te kilka zdań, ale teraz miał ważniejsze rzeczy do zrobienia. Iść za sygnałem i grać! A te wielkie oczy za krzakiem, to pewnie przerośnięta wiewiórka czy coś. Widział już takie w pewnym miejscu na ziemi, chociaż nie mógł sobie przypomnieć gdzie. A może tylko mu się to śniło? Nieważne. Zaczął grać głośnie i z większym entuzjazmem.

MG

I tak o to Bard zaczął grać swoją piosenkę na flecie. Świetliki zaczęły aż latać w jedną i drugą stronę w rytm muzyki. Gorzej jedno było z wielkimi oczami, które aż wyszły z krzaka. Ze złych wieści nie był to ani królik ani ogromna wiewiórka.
- Kurwa panie, zostaw pan ten flet bo mie uszy rozpierdoli - wyszedł w sumie jednak nie kto inny jak karzeł mający pół metra, ubrany w spódnice z gałęzi i liści + miał dość sporą rudą brodę. Oczy miał czerwone jakby naćpał się czegoś mocniejszego. Spojrzał na świetliki i rzucił w nie kamieniem - Paszoł won kurwiska wstrętne - chyba niezbyt się lubili.

Ogólnie to Staruch zaprogramowany był na machanie kosą we wszystko co podejdzie za blisko wykonując manewry nie do końca przyjazne. Tylko że zabijanie miało to do siebie, że powinno mieć sens. Sensem śmierci jest śmierć, wiadomka, ale rudzi nie mają duszy, więc z nimi to nigdy nic nie wiadomo. A co jak kostuch na kombajnie będzie musiał jeździć po Elizejskich polach w poszukiwaniu zgubionej duszy rudego karła? Takie rzeczy nie mogły być przyjemne i Staruch nikomu takiego losu nie życzył. Nawet tym którzy zamienili kose na kombajn. Dlatego nie machnął, a co.-Chuj ci w dupę, Marchewa.-Odkrzyknął Kurwiszczur machając piąstką. Staruch natomiast wielce zadowolony z kultury oraz fenomenalnej dyplomacji podopiecznego, zignorował marchewę i ruszył dalej w kierunku który wskazywał pikacz. W duchu zaś modlił się, by Bard zakrztusił się śliną i przestał grać. A przy odrobinie szczęścia może by nawet upadł i zdechł?

Bard bardzo rzadko jest w sytuacji, w której jest zdziwiony, tak więc w pierwszej chwili nawet nie przestał grać na flecie. Ale zaraz, zaraz! Cóż to było za piękne stworzenie! Jaehaerys w życiu jeszcze nie widział takiego małego człowieczka, więc odłożył flet i otworzył usta z zachwytu. Jeju, jeju, a może to było jakieś dziecko, które ktoś w wypuścił z klatki na wolność i dlatego jest takie małe?! Kucnął i zaczął się przyglądać rudzielcowi.
-Ojej, a czym ty jesteś?-zapytał z szeroko otwartymi oczami, nie zwracając uwagi na to, co mówił Staruch. Chociaż mógłby być trochę milszy! Tak samo jak ten mały człowieczek, przecież te świetliki nic mu nie zrobiły. Miał go skrzyczeć, ale w sumie to nie wiedział, jak to się odbywa. Zresztą był tak zachwycony nową formą życia, która odkrył, że aż lekko drgał. Chciał zadać mu tyle pytań! Jeju, to była najlepsza wycieczka do lasu, jaką do tej pory przeżył!

MG

Karzeł spojrzał na kurwiszczura - O kurwa masz gadającego kutasa na ramieniu, gratuluje - no i wtedy go zignorował Staruch i poszedł dalej widząc... więcej krzaków, więcej świetlików aka kurwisk. Pikacz dalej pokazywał jedną i tą samą drogę. Ale cóż, kiedyś droga się kończy i by przejść dalej musiał przejść przez most, który co drugi szczebel miał dziurawy (Taki w sumie stary na linach), a reszta była spróchniała.
Co jednak u Barda? Otóż zaciekawił go jego nowy kolega tak bardzo, że stracił Starucha z oczu. Marchewa spojrzał podećpanymi oczami na niego i wyciągnął jakiegoś grzyba, którego wpakował Bardowi w usta jak coś gadał, lepiej nie pytać skąd on takiego grzyba wytrzasnął, ale cóż, zatkał Bardowi usta jak korkiem.
- A teraz mnie posłuchaj, zabieraj kolege i spierdalajcie stąd, tu się dzieją złe rzeczy - powiedział Marchewa.

Kurwiszczur coś się tam jeszcze odgrażał machając piąstką, ale to już specjalnie Starucha nie interesowało. On chciał do domu. Teraz zaś znaleźli się nad wcale nie wyglądającym na niebezpieczny moście. Tak też wysilając swój genialny umysł, Staruch kombinował jak pokonać tą zmyślną pułapkę i wykombinował. Ustawił się bokiem i zaczął iść, uważając na dziury. Jak dziura wygląda na niebezpieczną, lub deska niebezpiecznie zacznie trzeszczeć pod stopami Starucha, lub dziura będzie za duża, to Staruch ustawia się w odpowiedniej odległości by trafić na deskę i używa Skoku w bok i tak aż dojdzie na drugą stronę. Jak dobrze że przypomniał sobie o tym fantastycznym i użytecznym zaklęciu.

Ale nie trzeba od razu być takim niemiłym!-pomyślał Bard, słysząc te wszystkie okropne przekleństwa, jakim posługiwał się karzełek. Ale nie chciał tego głośno mówić, bo jeszcze urazi człowieczka i ten sobie pójdzie i co wtedy?! Jaehaerys chciał się z nim zaprzyjaźnić! Ale fajnie, nigdy jeszcze nie miał kolegi z innego gatunku. No bo zwierzęta nie gadały, a nie spotkał nigdy jakiegoś humano--- no tego, no takiego stwora który przypominał człowieka. Co prawda, kiedyś miał złotą rybkę, która czasem do niego gadała, ale do tej pory nie był pewien, czy "bleb" to w ogóle jakieś słowo. Przestudiował kilka słowników, ale nigdzie nie znalazł tłumaczenia tego słowa, więc pozostała opcja, że to jakiś starożytny język.
-Jakie złe rzeczy? Przyszliśmy tutaj szukać sygnału.-powiedział Jaehaerys, mówiąc bardzo powoli, jak do osoby, która jest jakaś upośledzona. Pewnie ludkowi trudno przychodziło mówienie w innym, ludzkim języku... Dla wyjaśnienia wskazał jeszcze na zegarek.

MG

Niezwykłe przygody kurwiszczura oraz Starucha doprowadziły ich do decyzji o przejściu mostu do terabithii, nie było potrzeby jednak użycia skoku w bok, w końcu na co komu skakanie jak można po prostu przejść, może deski trzeszczały ale się jednak trzymały, jednak gdy tylko przekroczył mostek ten od razu się zerwał jakby nigdy nic i leżał tak zerwany od kilkunastu lat. Może ten most to jednak jedynie wyobraźnia Starucha? Tak czy siak przed sobą miał cały las wyglądający jakby nikt tu w życiu się nie zesrał, tak jak na łączce, nawet zwierzaków słychać nie było ani Barda ani widu ani słychu. A pikadło dalej w stroją stronę prowadziło.

Co zaś u Barda i jego nowego przyjaciela? No cóż, Marchewa spojrzał na niego jedynie pogardliwie zastanawiając się czy czasem ten tutaj nie ma czegoś z głową.
- Dobra, posłuchaj mnie, jeśli twój znajomy przeszedł przez most to w tym momencie jest bardziej w zadzie niż Pinokio po wycieczce do krainy termitów. Z tego miejsca nie ma powrotu, to jest zupełnie inna rzeczywistość, tam się dzieją rzeczy, które nie powinny mieć miejsca, widziałeś świetliki? Te z tamtego miejsca przylatywały. Nie wiem co tam jest, ale trzymam się od tego z daleka i jest mi dobrze -skończył Marchewa idąc do krzaków.

Więc obeszło się bez skoku w bok? Trochę szkoda bo naprawdę liczył że dane mu będzie w końcu doświadczyć legendarnej potęgi tego zaklęcia. Niestety jak się okazało zajebistość Starucha załatwiła wszystko za niego. Dlatego też wzruszył ramionami, poprawił spodnie i dziarskim krokiem ruszył w kierunku sygnału.-Nie chce mi się już Kurwiszczurze-Powiedział szczerze do swojego towarzysza niedoli.-Jednak jak tak można, nie wykonać zadania?-I wyciągnął ze swej rózgi, niedogotowanego pieroga. Jak tak dalej pójdzie to niedogotowane pierogi zostaną jego ulubioną potrawą.

Bard wydawał się nie do końca rozumieć słowa skrzata, zresztą jak zawsze. On zawsze wyglądał, jak gdyby nie rozumiał niczego po ludzku. W rzeczywistości, był osobą, która wpuszczała rzeczy jednym uchem, zaś wypuszczała drugim. Tak więc było i tym razem. Dlatego w jego mózgu utarł się nieco inny obraz tego, co poradził mu rudy człowieczek, dlatego złapał się za głowę i krzyknął:
-Ojej, w takim razie muszę mu pomóc!-po czym nie czekając na nic, pobiegł w kierunku w którym wydawało mu się, że znajdzie most i swojego towarzysza. Nie mógł zostawić go w takiej sytuacji! Biegł ile sił w nogach, chociaż od jednego wielkiego boga zależało, czy biegł w dobrą stronę czy nie. Bard nie myślał. Działał. Tylko czy to co robił miało jakikolwiek sens?!
-TRZYMAJ SIĘ KOLEGO, JUŻ BIEGNĘ Z ODSIECZĄ!-krzyknął głośno, aby przyjaciel go usłyszał, gdziekolwiek teraz był.

MG

No i tak przechodzimy do kolejnej części tej jakże niezwykłej przygody. Ale zaczynając od tego starego pierdolca:

Głodny Staruch miał w łapie pieroga, który w sumie nie był zbyt apetyczny, ale zawsze jakieś tam żarło było. I szedł, i tak sobie szedł nie słysząc nic, aż w końcu zobaczył nabite na pal czaszki jeleni i innych rogatych zwierzaków, a nawet jakiegoś szczura, który skończył przebity strzałą. Sygnał kierował dalej i dalej, a w oddali dało się zobaczyć tylko niebieską postać z białą maską na twarzy i kołczanem na plecach, ubraną w spódnicę z trawy. Z tej odległości było ciężko powiedzieć o ile był wyższy, miał do niego tak z dobre 100 metrów. Nie patrzyła na niego tylko na niebo gdzieś wysoko wypatrując czegoś.

Co zaś u muzykalnego chłopca po drugiej stronie mostu? To było bardzo dobre pytanie, otóż stanął przed mostem tak jak staruch wcześniej, tylko tym razem most był bardziej połamany mający co trzecią deche wystąp (A z gwoli ścisłości po prostu niektórych nie ma), więc czy Staruch tędy przeszedł? To było jedno wielkie pytanie.

No i szedł i trochę to mu się już nawet nudziło, bo w sumie ile można tak chodzić? Lasy to jednak powinny być mniejsze, a nie rozległe jak... jak las. W każdym razie sceneria szybko przerodziła się w znacznie przyjemniejszy dla oka krajobraz ogólnej rzezi i horroru stworzeń większych i mniejszych. Jednak Staruch nie mógł przyklaskać twórcy, nie ukrywając, spodziewał się czegoś większego. Widząc w oddali dziwną postać Staruch wzruszy ramionami i postanowił minąć dziwną postać "Łukiem". No bo ten łucznik, mógł jeszcze kogoś tą strzałą trafić. Na przykład Barda. Byłoby więc szkoda, gdyby Kurwiszczur go zabił w międzyczasie, prawda? Tak więc dalej kierował się ku sygnałowi, omijając potencjalnie niebezpieczną postać.

Ojej, więc to o tym moście mówił Karzeł? I co on tam gadał? Że musi przejść pomóc swojemu towarzyszowi, bo on już nigdy stamtąd nie wróci? W sumie to nie pamiętał zbytnio, bo większość słów krasnalka weszło jednym uchem, a wyleciało drugim, nie pozostawiając żadnych śladów na mózgu Barda. Więc musiał... przejść? Ale to coś wyglądało, jak gdyby zaraz miało się zawalić. Nie było innej rady! Bard przyzwał swój saksofon, po czym zaczął grać Epic Saxguya i ruszył przed siebie, na spotkanie przygody. No co, nawet jeśli spadnie na dół i się zabije, to chociaż będzie to epickie! Ale jak jego przyjaciel dał radę przejść przez most, to co, Bard nie da rady?