Twierdza Jarteunów

First topic message reminder :

Należąca do szlacheckiego rodu Jartunów twierdza oddziela Ministrel od jałowej krainy, rozciągającej się po jej drugiej stronie. Twierdza znajduje się w szerokim wąwozie. Z północnej i południowej strony otaczają ją wysokie wzniesienia, na które żeby się wspiąć potrzebne byłyby nie lada zdolności. Sama twierdza sprawia wrażenie potężnej i wytrzymałej. Trzy grube warstwy muru bronią osadzonej we wnętrzu góry warowni. Na wieżach nieustannie stacjonują strażnicy. Widoczne są tam także machiny obronne jak balisty i armaty. Aczkolwiek jakby się lepiej przyjrzeć, można zauważyć, że mur w wielu miejscach jest popękany, bramy strzaskane i prowizorycznie naprawione.

MG:
W końcu magowie dotarli do celu ich podróży, którym okazała się potężna twierdza. Torashiro i Arisu mogli już doświadczyć ponurego nastroju, który panował w Ministrelu, ale w twierdzy tliło się coś, jakby płomyk nadziei. Pośród uchodźców, którzy zdążyli uciec przed potworami były osoby potrafiące się cieszyć nawet pomimo tak okropnej atmosfery. Przybyłych żołnierzy witali, niczym bohaterów. Tseril jednak nie rozwlekał się nad nimi długo i tylko kilka razy skłonił głowę i kazał natychmiast skierować się do twierdzy.
Przed schodami prowadzącymi do warowni czekał na nich sam Lord Feuleas Jarteun, wraz ze swą małżonką oraz czterema kolejnymi "Lijonami" w przeróżnych przedziałach wiekowych. Najstarszy wyróżniał się posiadaniem zarostu. Nieopdal władcy stała także zakapturzona postać w błękitnej szacie.
Władca prezentował się wyniośle i potężnie. Jego włosy i broda były już siwe, a twarz pokrywało kilka zmarszczek, świadczących o jego dojrzałości. W oczach zauważalna była mądrość i ogromne doświadczenie. Odziany był w szkarłatną, bogato zdobioną szatę, świadczącą o jego wysokiej pozycji społecznej.
Po tym jak powitał się ze swymi synami, spojrzał na Torę, a następnie na Arisu.
- Miło mi cię w końcu poznać, Torashiro Byakutonie - rzekł we Fioryskiej mowie. - Spodziewałem się, że przybędziesz sam, ale widzę u twojego boku towarzyszkę. Postaram się ugościć was jak najlepiej - powiedział bardzo wyniośle, po czym zamilkł, wyczekując reakcji magów.

Wiele się wydarzyło. I wiele z tych rzeczy załamałoby zwykłego człowieka. Jednak czy Tora był w pełni zwyczajny? No właśnie nie był. Był osobą, której już raz smoki odebrały wszystko. Znał ból po tym, gdy zawiedzie. Walczył już ze smokami i też zawodził. Jego życie to była seria porażek, a nawet dziwne uczucie i swoiste tortury, którym poddał go ten smok nie było dla niego czymś aż tak nowym. Faktycznie, wiedział, że zawiódł. Ale bardziej czuł, że zawiódł wujka, że nie mógł mu pomóc. Później wiedział, że zawiódł Jarteunów. Nie wiedział, czy zabili wszystkich, ale zawsze może udało im się zbiec. Duhuan wydawał się być rozsądnym i mądrym magiem. Pewnie przygotował się na ewentualność tak brutalnego, niepowstrzymanego ataku. Mógł tylko zgadywać. Mimo wszystko wiele czasu spędził jeszcze w górze, opłakując swojego wujka. Ostatecznie zdecydował się zebrać jego prochy i w odpowiednim dla tego miejscu, je rozsypać. Wszystko to robił przez łzy. Wiedział co miał zrobić. Znał swój cel. Wreszcie wstał i opłakując wszystkich, którzy polegli tego dnia, zdecydował się wrócić do Fiore. Ale jeszcze tu wróci. Wróci, by odpokutować za swoje winy, ale jednej rzeczy był pewien. Jego wujek na pewno celowo nie doprowadziłby do rzezi niewinnych ludzi. Nie Badacz Smoków, ten, który walczył by chronić ludzi. W to nigdy nie uwierzy, a to... dodawało mu siły.

+Prochy Kenkona
z/t