Przedmieścia

First topic message reminder :

Zwykłe przedmieścia, jakie można spotkać w każdym mieście. Budynki mieszkalne, różnorodne sklepy i karczmy. Nie wyglądały jednak one na jakoś specjalnie ubogie. Wręcz przeciwnie. Większość była zbudowany z tych bardziej kosztownych materiałów. Mimo wszystko, ,nic specjalnie magicznego i niesamowitego. Ale przedmieścia nie były brzydkie.


Chłopak, prędzej czy później, dotarł do Calthy, gdzie to miał zacząć poszukiwanie informacji o jakimś dziwnym, brodatym staruszku. Nie było to wiele, ale musiało wystarczyć na ten moment. Jego tygrysi towarzysz nie mówił nic o całej tej sytuacji. Nie wiedział też o co chodziło tej kobiecie wcześniej. Albo nie chciał mu powiedzieć. Jedno z dwóch. Rozglądając się po okolicy, chłopak mógł zauważyć parę straganów gdzie ludzie sprzedawali najróżniejsze rzeczy. Antyki, owoce, bronie... zachowywali się jakby był jakiś festiwal. Poza nimi, zwykli przechodnie kręcili się w te i we wte. Nie wiedział jednak nikogo, kto wyglądał podobnie do swojego celu.
W pewnym momencie, Sora mógł dostrzec jak ktoś wylatuje przez drzwi od karczmy prosto na ulicy. Wyglądał na dwudziestolatka, a był ubrany jak klaun. Brakowało mu tylko czerwonego nosa i makijażu. Nawet udało mu się zdobyć czerwone włosy, które wyglądały jakby je potraktowano prądem. Pomimo tego że wyleciał w tak nieelegancki sposób, miał na twarzy szeroki uśmiech.
-Nie chcę Cię tu więcej widzieć! Wystarczy mi dziwolągów odwiedzających ten lokal! - wykrzyknął do niego jakiś mężczyzna w sile wieku. Wysoki na ponad dwa metry, i dość umięśniony. Posturą przypominał jakiegoś drwala lub górnika. Ubrany był w białą, pobrudzoną koszulę, czarne spodnie i eleganckie buty. Po tym jak to wykrzyknął, wrócił z powrotem do swojej karczmy, a dziwoląg uciekł gdzieś między alejki. Cóż... mieścina wydawała się przyjemna.

Działo się wiele. Zdecydowanie za dużo na głowę niebieskowłosego, który nie do końca pojmował to, co przed chwilą miało miejsce. Ów osoba mogła być niemałym problemem, o czym mogło świadczyć jej podejście do pewnych spraw.
- H-H-H-Huh? - zszokowany odgłos dobył się z jego strony, a on zdawał się poczerwienieć na twarzy, odsuwając się kolejne dwa kroki od nieznajomej oraz przesłaniając się siatkami z zakupami. Nieważne jak ciężkie by nie były, jego prawie że intymne strefy zostały właśnie naruszone. - To nie przebranie. N-Nawet nie wiem o kim mówisz! - wyrzucił z siebie, cofając się asekuracyjnie kolejny krok i dla pewności przesłaniając siatkami niższe partie ciała, jakby w obawie o to, gdzie następnie zajrzałaby dziewczyna. Wszystko po to, aby pozwolić Egonowi podrosnąć na tyle, że mógłby rozmawiać z innymi oraz robić za świadka na jego korzyść. Oraz ochroniarza. - D-Dopiero niedawno przybyliśmy tu z zachodniego kontynentu, prawda? P-Prawda, Egon? A t-teraz chcielibyśmy wrócić już do domu... - wydusiłby z siebie ewidentnie zakłopotany zachowaniami dziewczyny oraz całą tą sytuacją. Do tego w kwestii samego karania tylko przecząco pokiwał głową, obawiając się tego jak mogłoby to wszystko się skończyć. Nie. W najgorszym wypadku urośnie się Egona jeszcze bardziej i ucieknie na kilkumetrowym tygrysie. To zawsze jest ten plan awaryjny, prawda?

MG:
Jasnowłosa zamrugała kilka razy, wpatrując się w Sorę i zachichotała cicho. Wyraźnie po niej było widać, że nie wierzyła w ani jedno słowo chłopaka, ale miała z tego świetną zabawę.
- To może być materiał na dobrą historyjkę, a zatytułuję ją "W chłopięcym przebranku" - powiedziała sama do siebie, po czym znowu zachichotała, zbierając z ziemi swoje papierki. Szybko schowała je do teczki, po czym stanęła na nogi, szybko zapominając o przeznaczonej dla niej karze. Przez chwilę patrzyła z podziwem Sorze w oczy, po czym krótko zerknęła na Egona, który to nagle stał się nieco bardziej dostrzegalny. Zielone oczy dziewczynki zalśniły znowu jak gwiazdki.
- KA-WA-IIIIIII!!! - pisnęła rzucając się z uściskiem na Egona, który to zesztywniał z zaskoczenia. - Niech zgadnę, to twój obrońca, na którym uciekłaś przed swym losem. I choć zobowiązuje go przysięga, to trzyma go miłość, której jest niewolnikiem, gdyż nigdy nie będzie mu jej dane zaznać, tak bardzo, jak by tego chciał. Będę mogła się na nim przejechać? - zapytała błagalnie, nie wypuszczając z objęć tygrysa. Ten w tej kwestii nie miał nic do powiedzenia. Jedynie patrzył na Sorę, wzrokiem pełnym zakłopotania.

Skinął głową w stronę kotowatego. Wszystko po to, aby dać mu tym samym przyzwolenie na jeszcze większy wzrost. W końcu dla wielkiego tygrysa nie byłoby problemem uciec stąd jak najprędzej. Przynajmniej tak mogłoby się wydawać. Dlatego też mógł rosnąć do woli, coby przyjął formę A. Wszystko po to, aby jakoś się stąd wyrwał.
- To naprawdę nie tak. Ani trochę. Nie jestem żadną Hoshi, ani nic podobnego - zarzekałby się dalej, acz tym razem mając na uwadze odwrócenie jej uwagi. Wszystko z jednego powodu. Liczył, że jak Egon urośnie, to zgarnąłby go i ruszył daleko stąd. Podobny zresztą plan przesłałby mu w myślach, coby wiedział, co powinien zrobić. - A teraz naprawdę m-musimy już iść, co nie, Egon? - zasugerowałby tylko w chwili, w której kotowaty byłby gotowy do wyegzekwowania planu, a samemu chwyciłby mocniej siatki z zakupami. Tak. To musiało się udać, aby mieli święty spokój. Jakoś.

MG:
Sora pewnie nie zdawał sobie sprawy, że tłumaczenie komuś, kto wie lepiej od niego, kim był, na nie wiele się zda. Co innego jednak sześciometrowy tygrys, który to za sprawą Sory urósł do wykraczających poza tygrysie normy rozmiarów. Dziewczynka wciąż próbowała go przytulać, ale miała na to za krótkie rączki. Po wysłuchaniu słów chłopaka, Egon niepewnie kiwnął łbem, chwycił Sorę w zęby, wrzucając go sobie na grzbiet, zadbawszy o to, by ani chłopiec, ani torby z zakupami przy tym nie ucierpiały. Po czym odsunął od siebie zielonooką i pomknął w stronę domu Genbu. Sora jednak usłyszał jeszcze za sobą złowrogie słowa, które w jego głowie rozbrzmiewały jeszcze przez kilka dobrych sekund, jako wspomnienie przeszłości.
- Przede mną już nie uciekniesz... Gwiazdeczko...
Udało się jednak sprawnie i szybko dotrzeć pod dom staruszka. Egon zatrzymał się jednak w nieco większej odległości od wejścia, po czym zerknął na Sorę, mrużąc swe tygrysie oczy.
- Kim ona była? - zapytał troskliwie tygrys, acz jego głos miał w sobie również odrobinę smutku.

Odetchnął z ulgą, kiedy znaleźli się w znacznie bezpieczniejszym miejscu. Niektórzy mawiali, że dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane, jednak nie miało to teraz żadnego znaczenia. Nie miało też znaczenia to, czy niebieskowłosy łudził się o łaskawe objawienie z nieba na osobę nastolatki, czy może zwyczajnie miał jakąś nadzieje na nabycie zdolności oratorskich. Nie znaczyło to już zupełnie nic.
- P-Przepraszam... - mruknął jedynie w kierunku kotowatego, poprawiając się nieco i wyłapując ton jego głosu, który nie brzmiał tak, jakby mu się to jakkolwiek podobało. Tylko - co mógłby mu powiedzieć na ten temat? Poprawił jedynie swoje ubrania oraz siatki, a następnie spojrzał gdzieś w bok. - Uwierzysz, jeśli powiem, że nie mam bladego pojęcia? - zapytał się tylko nastolatek, nie mając nawet zamiaru kłamać. Jakby nie patrzeć, nawet nie wiedział kim była dana osoba, ale najpewniej mógłby się spodziewać na rynku z artykułami powiązanymi z jego wersją dziecięcej idolki masy historii o tygrysim rycerzu porywającym swoją księżniczkę przed światem. Skrzywił się na myśl o tym, co mogłoby się wydarzyć jakby zostali tam chwilę dłużej. - Nie wiem kim była, ale... powiedzmy, że wiem o co jej chodziło, h-heh... - wydusił z siebie po dłuższej chwili milczenia, wymuszając z siebie niezbyt radosny śmiech. Wszystko po to, aby pogłaskać Egona po głowie. Tylko po to, aby dodać jeszcze dość zasmucone: - Po prostu trudno o tym jakoś powiedzieć...
Łatwiej byłoby pokazać, czy też zwyczajnie dać kotowatemu dostęp do własnych wspomnień, co w sumie powinien mieć, ale jeśli sam tego nie egzekwował to najwyżej spróbowałby mu wygenerować swoją podstawą magii kilka obrazów, które miałyby nakreślić jakoś daną sytuację.

MG:
Dość nagłe przybliżenie Egonowi barwnej przeszłości Sory, zaskoczyło odrobinę Egona. Tygrys nie wiedział, że takie rzeczy w ogóle mogą być możliwe. Wielu z nich nie rozumiał. Niektóre obrazy wywoływały u niego coś na podobieństwo tygrysiego śmiechu, inne też z kolei trochę go zasmucały. W głowie tygrysa powstał mentalny wir, który został złagodzony, kiedy Sora go pogłaskał. Przez chwilę jeszcze milczał, wpatrując się w Sorę i najwyraźniej głęboko się nad czymś zastanawiał.
- Może być więcej takich jak ona - stwierdził tygrys. - A jeśli ona cię znalazła, to innym też się to z czasem uda - Egon mruknął z lekkim niezadowoleniem. Nie było ono jednak spowodowane tym, że Sora nie wyjawił mu wcześniej prawdy o swojej przeszłości. Chłopiec mógł wyczuć, że Egona martwił brak pomysłu, jak mógłby temu wszystkiemu zaradzić. Czy jednak istniał ktokolwiek w tym kraju, kto potrafiłby uwolnić całkowicie Sorę od jego przeszłości?

Większość ludzi borykała się z innymi problemami. Niektórzy mogliby uznać zmartwienia niebieskowłosego za coś nawet nie wartego chwili zastanowienia. Zwykłą błahostkę do wyśmiania. Niemniej, sprawa ta tyczyła się jego osobę. Życie w końcu niejednemu dawało cytryny, ale nie każdy musiał lubić lemoniadę.
- Spokojnie... - powiedział tylko, mając nadzieje, że kotowaty wróci wkrótce do mniejsze, bazowej formy i wrócą do swojego tymczasowego schronienia. Dla pewności nawet wspomógłby się jeszcze Forsaken, aby uniknąć jeszcze większego zamieszania jak konieczne. - Na dobrą sprawę nikt nawet nie próbuje szukać mnie - powiedział tylko, siląc się przy tym na uśmiech oraz akcentując ostatnie słowo. Jakby nie spojrzeć to każdy szukał niebieskiej dziewczynki. Małej idolki, czy też plakatowej i reklamowej twarzyczki. On nie znaczył zbyt wiele w prawdziwej swojej formie, toteż wierzył, że znów zniknie. Co prawda musiał coś zrobić z tym, aby się jakoś zmienić. Bardziej. Nie do poznania, ale nie chciał jednak odcinać się w pełni od tego, z czego wyszedł. Od swoich korzeni, czy przeszłości, ale... czy właściwie WSZYSCY nie widzieli w nim tylko uroczą dziewczynkę? Czy nie każdy miał go za zwykłą istotkę, która sama wiele nie potrafi i tylko trzeba ją bronić? Jakby nie patrzeć tak chyba wyglądała cała jego przeszłość. Westchnął tylko krótko, dodając nieco puste słówko: - Wracajmy...

MG:
Tygrys w żaden sposób nie skomentował słów Sory, jedynie stuknął go swoim wielkim łbem, jakby chciał mu tym zasugerować, żeby się nie martwił i że on był przy nim. Potem kiwnął głową i po odczekaniu na zmniejszenie, ruszył za Sorą do domu Genbu. Staruszek choć wcześniej zamknął drzwi na klucz, to teraz okazały się one otwarte. Chłopiec po przekroczeniu progu usłyszał niepokojący, warkliwy dźwięk, który to okazał się być najzwyklejszym chrapaniem. Sory najwidoczniej nie było dłużej, niż Genbu się tego spodziewał. Mimo to, wewnątrz na Sorę czekał już talerz z nieco już zimnym mielonym i ziemniakami. Do tego w którejś szafce powinny być gdzieś schowane buraczki...

Czy miał coś w tym do dodania? Niekoniecznie. Przynajmniej żadne słowa nie potrafiły mu przyjść teraz do głowy. Dlatego też pogładził powtórnie głowę kociego kompana. Wszystko po to, aby uświadomić sobie ciut kojący fakt. Nieważne, coby się nie stało - aktualnie nie zostanie z tym wszystkim samemu. Nieme podziękowanie opuściło tylko jego płuca, kiedy ostatecznie przekroczyli progi domu. Wtedy też zamiast odetchnąć z ulgą, spiął się. Przynajmniej początkowo. Dopiero gdy uświadomił sobie, że potencjalnym zagrożeniem są odgłosy chrapania żółwiego mistrza, wtedy też odetchnął z ulgą, przenosząc się do kuchni, gdzie spokojnie rozłożyłby zakupy.
- Smacznego... - powiedziałby tylko szeptem, częstując się przestudzonym obiadem, aby to skończyć potencjalny posiłek z Egonem, a następnie cóż... odpocząć. Odespać. Może chociaż tym razem pośpią dłużej i spokojniej.

MG:
Tak oto minął dla Sory pierwszy dzień jego treningu. Chłopak w końcu mógł odetchnąć, odpocząć i odespać cały trud. Niedługo jednak trwał jego odpoczynek, tak mogłoby się wydawać. Bowiem ledwo zmrużył oczy i zasnął, a wtem został wyrwany ze snu. Choć za oknem robiło się już jasno.
- POOOOOOOOOBUUUUUUUDKAAAAAAAAAAAAAA - krzyk Genbu był jeszcze głośniejszy niż poprzedniego dnia i sprawił o wiele więcej bólu. Sora bowiem czuł w swoich nogach wyniki przebiegniętych kilometry, a w dłoniach setki rzuconych kamieni. To już nie był tylko trening fizyczny, ale również mentalny, albowiem samo wstanie z łóżka wydawało się być już dość karkołomnym wysiłkiem.

I tym oto sposobem nastał poranek dnia drugiego. Właśnie ten moment był najtrudniejszym ze wszystkich dotychczasowych momentów treningu. Borykając się z nieprzyjemnymi marami sennymi i niepokojącymi przeczuciami, nastolatek musiał zmagać się z niedostateczną ilością snu. Odbije się to pewnie na starość zmarszczką lub dwiema na jego twarzy, jednak nie w tym rzecz.
- J... ch... p... - zlepek nieskładnych zgłosek zaczął dobywać się z jego strony, a on sam nieprzytomnym ruchem zaczął machać ręką tak, jakby chciał wyłączyć nieprzyjemne urządzenie w formie budzika. Pech chciał, że trafiłby tak najpewniej na leżącego nieopodal Egona, ale z pewnością sam aktualnie nie dałby rady zebrać się do siebie i wstać. W najlepszym wypadku pewnie przysiadłby, spoglądając półprzytomnym spojrzeniem po otoczeniu, jakby próbował ocenić to, co tak właściwie się dzieje dookoła niego.

MG:
Niczemu winny Egon, który to spał sobie w najlepsze, zupełnie ignorując krzyki staruszka, nagle został trafiony ospałą ręką Sory. Wtedy Egon zareagował jak typowy kot, któremu gwałtownie przerwano sen. Zerwał się na nogi, zaczął biec w miejscu, aby po chwili wystrzelić jak torpeda przed siebie, uciekając z pokoju. Powrócił niesiony w rękach Genbu, który troskliwie go głaskał, choć tygrys patrzył na niego z niechęcią. W końcu przez niego i on nie mógł się wyspać.
- Twój przyjaciel ma wielkiego ducha walki - rzekł chwaląco staruszek, uśmiechając się do Sory. - Już rwie go do ćwiczeń! A tu wypadałoby jeszcze wcześniej zjeść śniadanie. Łap! - Genbu zupełnie nagle rzucił w Sorę jabłkiem i choć poprzedniego dnia pokazał, że nie był najlepszym miotaczem, to tym razem jabłko mknęło z dość dużą szybkością, prosto w kierunku twarzy Sory.

Za grosz sprawiedliwości na tym świecie. Mimo wszystko, tygrysi duet jakoś podzielił się obowiązkami i podczas kiedy to niebieskowłosy nie do końca kontaktował ze światem, Egon postanowił poćwiczyć. Z pewnością była to postawa godna podziwu, jednak sam młodszy z rodzeństwa Hoshino nie miał na to zbytnio siły.
- ...śniadanie? - rzucił tylko pod nosem i bardziej instynktownie, aniżeli celowo przesłonił swoją twarz, odsuwając się nieco do tyłu względem nadlatującego przedmiotu. Zupełnie nie przejmując się potencjalnym obiciem jabłka, czy siniakiem na ręku. W końcu wiadomo, że najpierw w takiej sytuacji osłania się twarz, prawda? - Nie za wcześnie trochę? W-Właściwie to która godzina? - wydusiłby z siebie, jakoś wracając do względnego rezonu i potencjalnie zaczynając konsumpcje wcześniej rzeczonego owocu. Na głodnego na pewno nie pójdzie, acz najchętniej to nie szedłby jeszcze tak przez godzinkę. Albo dwie.

MG:
- Godzina rozgrzewki! - odpowiedział Genbu. Jeśli zaś chodzi o jabłko, to nie wyrządziło ono chłopcu żadnych obrażeń. Sora, choć nieco niezdarnie i możliwe, że przypadkiem przewracając się przy tym z powrotem na łóżko, zdołał uniknąć trafienia owocem.
- Wiesz co masz robić! Wstawaj i biegnij! Im wcześniej zaczniesz, tym później skończysz! - powiedział niby na zachętę, ale czy jego słowa na pewno były zachęcające? Staruszek najwidoczniej nie zdawał sobie z tego sprawy.

Niebieskowłosy wymienił porozumiewawcze spojrzenie ze swoim kocim kompanem. Co prawda, poranek nie zapowiadał owocnej współpracy, jednak sama wizja ćwiczeń od rana najpewniej nie leżała tylko jemu. Chciał się upewnić więc, czy aby na pewno muszą się do tego przyłożyć o tej porze. Wszystko po to, aby dodać ciche i konspiracyjne słówko: - Egon...
Niewiele mogło to oznaczać, jednak w ten sposób wiedziałby, że nie będzie w tym wszystkim samemu i jakoś tak chętniej zebrałby się z miejsca, aby udać się na zewnątrz i zacząć... chodzić w kółko. Pozornie mogło to nawet przypominać jakąś formę truchtu na rozruszanie, ale czy tak miało to wyglądać? W końcu zgodnie z poradą im wcześniej by zaczął tym później by skończył. Może więc, lepiej zacząć później?