Główny rynek

First topic message reminder :

Rynek znajdujący się idealnie na przeciwko senatu Kornu. Schludny, wyłożony białym kamieniem oraz z fontanną na środku. Łatwo doszukać się ławek i stolików, przy których mieszkańcy mogą usiąść i poplotkować. Nie brak też w okolicy kawiarni i barów, zaś na samy rynku niemal zawsze stoi kilka straganów: czy to z bułkami, czy z pamiątkami. Nie ma ich aż tyle, by przeszkadzały, jednak są jedną z tych żywszych części tego miejsca. Znikają jednak zawsze, kiedy danego dnia mają trwać obrady w senacie.

--------------------
MG

Skąd się wzięły i kto je rozwiesił? Nikt nie wiedział. Wiadomo było, że tonę egzemplarzy tego jednego ogłoszenia ktoś rozwiesi dosłownie przez noc. Po K(h)ornie to nawet plotki chodziły, że albo jakieś diabły, albo koty to porozwieszały, bo komuś coś niby się w oczy na czterech odnóżach rzuciło nocą. Na każdej z tych kartek była ta sama, jedna treść:


Rynek był dzisiaj wyjątkowo pusty. Nie było widać szczególnie ludzi prócz standardowych pracowników na swoich miejscach pracy oraz kilku straganików zarządzanymi dzielnie przez Bożeny, Haliny i Jadzie, które swoje przeżyły i na niejednej pestce zęba złamały. Patrząc na nie można by stwierdzić, że lubiły pestki. I był jeszcze ON. Mężczyzna siedział na skraju fontanny i już chyba od trzech godzin edukował babcie o tym, co nieuniknione. O Tym, który był Ponad Wszystkimi. I który miał przyjść i wszystkich zbawić. Był zdecydowanie zadowolony. Każda jedna osoba, która wiedziała o nowym Bogu przybliżała go do jego celu.
- ...przybędzie więc On, i wskaże wam wszystkim drogę. Drogę, która jest właściwa. Pokaże wam, co ma tak na prawdę znaczenie i wedle czego ludzie tacy jak wy powinni żyć! Nie będziecie mieć wątpliwości czy to, co mówi, jest właściwe i po tym poznacie, że on jest Prawdziwym, Jedynym Bogiem....
Te zaś słuchały zaciekawione, chociaż mężczyzna czuł, że nie są w stanie pojąć wszystkiego, co do nich mówi. Ale spokojnie, w swoim czasie wszyscy wszystko zrozumieją. Teraz zaś przede wszystkim skupiony był na wypatrywaniu nowych osób, którym zobowiązany był przedstawić Najświętsze Dogmaty Jedynej Słusznej Wiary w Jedynego Słusznego Boga.

MG

Powoli pojawiało się co raz więcej słuchaczy. Wśród nich byli starzy i młodzi, kobiety, dzieci, mężczyźni... Niektórzy przyszli z ciekawości, niektórzy z poszukiwania wiary, a niektórzy... Któż, to to wie? Każdemu słuchaczowi robiono miejsce i nie inaczej była z Aurorą, która wiedziona ciekawością przybyła na miejsce. Kapłan wysłuchał pytania uciszając na moment ludzi wokół.
- Oczywiście, że opowiem. Oraz odpowiem na wszelakie pytania. Otóż nasz Bóg nie ma w Kornie swej świątyni, bowiem jej nie potrzebuje. Jeśli jednak wierni zdecydują, że na nią zasłużył - zapewne nie będzie miał nic przeciw. - odpowiedział na pytanie nim przeszedł do czegokolwiek więcej. - Bóg zaś nasz objawił się mnie i kapłanom i przemówił. Przybył zbawić ludzi, niczym dobry pasterz swe owce, i zapewnić im dobrobyt, który ludzie w swej naturze mają niszczyć prędzej czy później. Bóg nasz jest jednak namacalny. Każdy będzie mógł go spotkać. Nie jest wytworem chorych umysłów, ale prawdziwym zjawiskiem. Gdybym chciał opowiedzieć wszystko i naszym Bogu zapewne musiałbym opowiadać cały dzień, jednak z chęcią odpowiem na wszelakie pytania, które w związku z Jego nadejściem cię nurtują. - dokończył patrząc na dziewczynę. Cokolwiek mówił brzmiał na człowieka, który głęboko wierzy w swe słowa. Wierzył wiarą solidną jak skała, wiarą niewzruszoną... Tylko czy ten rodzaj wiary nie charakteryzował zarówno oddanych duchownych jak i fanatyków? Chociaż on na fanatyka nie wyglądał. Znaczy cokolwiek głosił, robił to dialogiem, a nie z pochodnią i groźbą ogni piekielnych.

Kobieta z uwagą wsłuchiwała się w słowa nieznajomego Proroka, który obwieszczał przybycie Zbawcy. Nie do końca wiedziała o czym mówił bowiem sama jako gorliwa kapłanka nie słyszała nigdy o tym że Bóg ma zstąpić na ziemię pośród ludzi. Wiedziała że istnieje, bowiem jest źródłem jej magicznej mocy... Jednak założenia owego mężczyzny brzmiały dla niej jak czysta herezja.
- Doprecyzuj co nazywasz chorymi wymysłami... - powiedziała a jej głos nieco spoważniał bowiem prawie poczuła się obrażona. Domyślała się że chodzi mu też o jej wyznanie. Zauważyła że ludzie dokoła z ciekawością przyglądali się ich dyskusji jednak nie to się teraz liczyło. Pierwszym co przyszło dziewczynie do głowy to że facet może być naciągaczem. Gorzej jeśli okazałoby się że to rodzaj dziwnej sekty, która pod przykrywką bóstwa wielbiłaby jakieś nieczyste istoty.
- Twój bóg... Ma jakieś imię? W jaki sposób Ci się ukazał? Posiadasz jakieś religijne symbole z nim związane? - zadawała kolejne pytania aby zbadać grunt po jakim stąpa. Może uda się jej odnaleźć jakąś lukę w tym co opowiada. Rozpoznanie charakterystycznego symbolu o ułatwiłoby sprawę o wiele.
Jednocześnie było jej trochę przykro że ludzie coraz tłoczniej zbierali się dookoła celem wysłuchania słów Wieszcza. To ona pracowała całe dnie lecząc i pomagając potrzebującym. To ona poświęca się aby szerzyć dobro i bronić bezbronnych przed demonami, które od jakiegoś czasu stąpały po tym świecie. A tu nagle pojawia się jakiś Przebieraniec i ma jej to odebrać? Co to, to nie...

MG

- Osób, które zasłaniają się bytami wyższymi do czynienia zła. Tudzież osób, które wmawiają sobie istnienie sił, w imię których uważają, że mogą bezkarnie krzywdzić innych. To, uważam, za prawdziwe chore umysły. Wiara bowiem nigdy nie jest zła sama z siebie - podtrzymuje ona przy życiu i pozwala iść dalej bez względu na to, w co dana jednostka wierzy. Jednak zasłanianie się wiarą by szerzyć bezprawie i terror jest prawdziwie niedopuszczalne. Każdy więc taki przejaw uważam za zrodzony w umysłach osób o sercach czarnych jak węgiel i umysłach przyćmionych złymi siłami. - doprecyzował kapłan rozkładając przy tym teatralnie ręce. Nie wahał się. Brzmiał wyjątkowo szczerze.
- Mój Bóg nie ma imienia. Jest Bogiem. Nie potrzebuje go, a jeśli je ma, to najwidoczniej nie uważa, by była potrzeba, byśmy je znali. Nie posiada też żadnych symboli, jako że ich też nie potrzebuje. Chociaż może wydać ci się to kuriozalne, Bóg nasz, jak część zwykłych ludzi, wynurzył się z odmętów kokonu - jednak znać było już patrząc na niego, że nie jest taki jak inni ludzie. Jest kimś większym, lepszym i bardziej majestatycznym. Czuć było, że zstąpił Bóg. - odpowiedział na kolejne pytanie z drobnym przejęciem w głosie, jak gdyby właśnie wszystkie wspomnienia związane z jego pojawieniem się wróciły do kapłana. Był, co najmniej, poruszony. A w gruncie rzeczy pewnie było więcej do opowiedzenia o Zbawcy niż tylko tyle.

Tyle myśli kłębiło się w jej głowie. Nie było tam miejsca na zwątpienie w słuszność swego działania jednak była ciekawość, która kazała jej brnąć dalej. Widziała że piękne słowa, bo póki co tylko na tyle było stać Proroka, w pewien sposób działały prawie hipnotycznie na ludzi dookoła. Ostatnie wydarzenia zasiały ziarno zwątpienia, ludzie podupadli w wierze kiedy pojawiły się demony a anioły nie zstąpiły z niebios by chronić bezbronnych.
- Chcę się z nim spotkać! - prawie wykrzyczała kiedy mężczyzna skończył swój wywód.
- Jest człowiekiem więc chcę go spotkać, porozmawiać z nim i uścisnąć jego dłoń. - powiedziała krzyżując ręce na klatce piersiowej niczym uparta mała dziewczynka. Chciała postawić na swoim bowiem wiedziała że inni patrzą a ona reprezentuje inny kościół.
- Jeżeli jest taki wspaniały, otwarty i dobroduszny to przyjmie mnie z otwartymi ramionami, prawda? - zaczęła nieco podpuszczać Proroka. Chciała sprawdzić jego reakcję. Jeżeli będzie próbował się z tego wymigać to będzie to nieco podejrzane. Kapłanka gotowa była nawet na podróż jeśli będzie to konieczne.

MG

Oho, kolejna. Kapłan podrapał się trochę strapiony po głowie. Nikt mu nie mówił, że głoszenie wiary będzie wyglądało w tak... aktywny dla potencjalnych wyznawców sposób. Znaczy zdobywanie nowych wiernych też nie było do końca jego rolą. Miał tylko głosić słowo boże. Jak jednak od Lindowa czuł, że faktycznie chce się spotkać z ich bogiem z chęci poznania wiary, tak Aurora.. Aurora brzmiała dla niego, jakby robiła to tylko dla zdobycia dowodu.
- To też jakaś droga na ścieżki wiary. - mruknął pod nosem mierząc Emisariuszkę wzrokiem - Zaprawdę powiadam wam, że wielka niecierpliwość znaczy młode pokolenie. - to powiedziawszy wyciągnął przed siebie rękę i zmaterializował w nim kieł na czarnym rzemyku. - Niesprawiedliwe byłoby dawać możliwość jego wcześniejszego spotkania innym, a innym go odmawiać. Ten kieł wskaże ci drogę. Niestety nie jestem w pozycji dającej mi możliwość zaprowadzenia cię do niego osobiście, ale jeśli jesteś zdeterminowana - ten niewielki prezent wskaże ci drogę. Pamiętaj jednak - chociaż ma postać ludzką, myślenie o nim w kategoriach ludzkich jest wielkim błędem. Ale pojmiesz to, gdy tylko go spotkasz. Gdybyś miała jeszcze jednak jakieś pytania dotyczące naszego Zbawcy, postaram się na nie odpowiedzieć najlepiej, jak umiem. - skrzyżował ponownie ręce przed sobą obserwując Aurorę życzliwym spojrzeniem. Ta młodzież... Taka rwąca się do wszystkiego, co wyda im się jakkolwiek ciekawe. Może to nawet i na rękę dla niego samego?

Z niepewnością wyciągnęła dłoń by chwycić przedmiot. Była skupiona na tym czy aby obiekt nie był przeklęty lub skażony demoniczną magią. Cały czas uważała że mężczyzna głosi jakieś dziwne herezje. Nie ufała mu jednak jej ciekawość kazała jej dalej brnąć w to śledztwo dotyczące "Prawdziwego Boga". Wiedziała że to jakaś bujda bowiem żaden człowiek nie mógł się mianować zbawcą ani tytułować bogiem. Wszystko co wyniosła z klasztoru ległoby w gruzach gdyby okazało się to prawdą.
Chwyciwszy kieł na rzemyku dokładnie go obejrzała następnie odeszła na bok, kilka kroków od tłumu który się zebrał dookoła Fałszywego Proroka. Tam uklęknęła i położyła przed sobą przedmiot. Złożyła dłonie do modlitwy i zaczęła recytować orację oczyszczającą ze złego. Jeżeli kieł spaczony był magią, nawet nie demoniczną, ale inną która miała zwieść Aurorę to dziewczyna powinna o tym wiedzieć.

MG

Ciężko stwierdzić, czy podejrzliwość Aurory była w tym momencie pomocna czy wręcz przeciwnie, ale jak to się mówi: strzeżonego i Bóg strzeże - jakikolwiek bóg by to nie był. Kieł z zewnątrz nie wyglądał w żaden sposób okazale czy niezwykle. Nie biła od niego też jakakolwiek boskość jednak zdecydowanie by przedmiotem magicznym. Ślady zaklęcia może nie były bardzo wyczuwalne, jakby zaklęcie było raczej bardziej subtelne, ale każdy mag mógł stwierdzić, że coś w tym kle jest. Kapłan przestał zwracać uwagi na dziewczynę w momencie, kiedy postanowiła się oddalić, to też mogła spokojnie przyklęknąć i odprawić oczyszczające rytuały. Nie dało się jednak w tym kle doszukać "zła" ani żadnych demonicznych mocy. Wyglądało na to, że zaklęcie nań rzucone nie było złe... ale czy było dobre? A może neutralne? W każdym razie każda z pozostałych opcji wyglądała akceptowalne. W końcu nie dostała przeklętego amuletu, prawda?