Kawiarenka pani Imbryk~

First topic message reminder :

Niespecjalnie wyróżniająca się jedna z niewielu kawiarenek w mieście. Niewielki budyneczek, pomalowany na błękitno, gdzieniegdzie namalowana porcelana, ciasteczka, herbatka i nawet kwiatuszki. Same malowidła oraz kolorki są łagodne, więc przyciągają stałych klientów, ale i często można tu odpocząć w ciszy bo jak wspomniano - specjalnie nie jest to wyróżniające się miejsce, więc i zdarza się, iż nawet przez cały dzień nie zajdzie w to miejsce chociaż pięć osóbek. Aczkolwiek jakoś się trzymają! Wnętrze urządzone jest w tych samych kolorkach co budynek. Lada znajduje się tuż przy wejściu co by nikt nie uciekł, nie płacąc za pyszności, które zamówił. Okrągłe stoliki, z okrągłymi krzesełkami umieszczone są zarówno w środku, jak i na zewnątrz lokalu. Bo nie ma to jak odprężyć się przy herbatce i to na świeżym powietrzu.
Obok kawiarenki znajdują się inne budynki, ale na przeciw widnieje parczek, ogrodzony małym murkiem, na którym można sobie usiąść.

Po ciężkiej...nie ciężkiej, ale ciekawej misji, na której poznała ciekawe osóbki, Raven odwiedziła parę miejsc. Pierwszym przystankiem był oczywiście domek, gdzie przeglądając swoje rzeczy, zorientowała się, że wciąż ma wodę święconą! Swoją drogą ciekawe jak ją święcą? No cóż...Rena nie święci takich rzeczy, więc zachowa to cudo bo może kiedyś jej życie uratuje! Trzeba wierzyć w moc takiej wody.
W każdym razie po tym odwiedziła sobie parę posterunków - ot tak by popatrzeć na nie z daleka i powzdychać, że się nie dostała...ale się dostanie! Póki co musiała zadowolić się członkostwem w elitarnym oddziale Baltazara i oczywiście super broszką, którą postanowiła mieć cały czas przy sobie. Jeszcze by szef wpadł z inspekcją, a tutaj lud nie nosi 'munduru' broszkowych motylków! Co to to nie! Rudowłosa będzie pilną...pilnym...żołnierzem? Powinna zapytać o więcej szczegółów...No nic...Po tych jakże krajoznawczych wycieczkach, zawędrowała do kawiarenki, w której niegdyś zauważyła jego - gościa jedzącego coś innego niż ciastka w kawiarence! Naprawdę do dzisiaj nie potrafiła tego zrozumieć, ale na pewno go zapyta jak spotka! No i ta dziwna maska...Przecież maska prosiaczka byłaby ładniejsza! Co więc powinna zrobić Rena by w końcu jeden z jej celi się spełnił? Powinna czuwać! Usiadła więc sobie na murku na przeciw kawiarenki, ale tylko dla zmyły! Rozglądnęła się na boki i jak nikt nie patrzył, 'upadła' do tyłu, gdzie już się schowała niczym komandos! Tylko główka z oczkami wystawała nad murkiem, a owe oczka obserwowały bacznie kawiarenkę w nadziei na swój cel. Nie myślcie sobie, że Raven nie zna się na kamuflażu. Ba! Na główce położyła sobie kawałek krzaczka by ludzie myśleli, że krzaczek ich obserwuje! W tym kamuflażu czekała...pierwszą godzinkę...drugą godzinkę...

MG

Patyczek. Ten patyczek. Musiał zdobyć Ten patyczek. Tak wiec ruszył w stronę Tego patyczka wiedząc, że zaprowadzi go on tam, gdzie pragnął. Tam, gdzie mógł uratować świat i zagrożony ród księżniczki! Wiedział, że nie ma nikogo lepszego na swoje miejsce, a bóbr mógł się wypchać popcornem. Tak, właśnie. Ale najpierw patyczek.
Nil wiec przebiegł między nogami niczego nieświadomych przechodniów, że o to rodzi się bohater, i wbiegł miedzy grupkę żołnierzy, by ostatecznie... Zostać złapanym na ręce przez króla.
- Ojejku, patrzcie, jaki uroczy! - zachwycił się król wyglądem Nila. - Główny doradco, weźmy go ze sobą! - rzucił do mężczyzny za sobą, który bez wielkich emocji skinął głową, przyzwyczajony do ekstrawaganckich życzeń króla. - No, Pysiu, od dzisiaj będziemy najlepszymi przyjaciółmi! - rzucił król, biorąc Nila pod pachę. A księżniczka była odciągana dalej i dalej w tłum, rycząc wniebogłosy.
Warto dodać - król słynął ze swojej miłości do psów. Wiele z nich lądowało na jego talerzu. Wręcz je uwielbiał.

Niczym agent specjalny Nil krótkonogi posuwał się wśród nóg straży. Wspaniały, tajemniczy i szarmancki. Czy coś. Już prawie miał patyczek. Niezbędny przedmiot do wykonania zaklęcia, którym uratuje świat. Świat pięknej niewiasty... która na chwilę obecną była krową. Nie marwt się, nadobna księżniczko, Nil ciebie uratuje! Otrzyj łzy smutku z twarzy, albowiem wybawienie jest bliskie!
Nagle Nil poczuł, że lata. O tak, nowe moce. Świetnie. Ale coś tu nie gra.
Nil poczuł się utknięty pod pachą króla.
Zabiera go?
Będą przyjaciółmi?
W sumie czemu nie. Kto by nie chciał się przyjaźnić z Nilem?
...
Tak czy inaczej nie mógł tego tak zostawić. Skoro już nabył jakieś cenne znajomości, czas ich użyć.
- Musimy uratować księżniczkę zamienioną w krowę - rzekł, o ile rzec cokolwiek mógł, po czym skręcił swą główką w stronę wspomnianej niewiasty.
Przy okazji chciał zobaczyć co tam u niej słychać.
Robiło się coraz bardziej dynamicznie. We wnętrzu Nila pojawiały się pierwsze drgawki. Nie czuł ich jednak mocno, adrenalina robiła swoje. No bo w końcu chciał tylko w spokoju zjeść śniadanie. A tu takie czary mary i inne księżniczki na kiju.

MG:

- Głuptasku, oj ty głuptasku! Księżniczki nie zamieniają się w krowy! Księżniczki zamieniają się W MOJE NIEWOLNICE, KTÓRE WYKONUJĄ WSZYSTKIE ROZKAZY JAKIE TYLKO IM WYDAM, WLICZAJĄC W TO SKAKANIE DO KIOSKU PO "BRAWO DZIEWCZYNY", kochanieńki. -

Z jakiegoś powodu głos króla w pewnych momentach, tych oznaczonych jakże malowniczymi SHIFTami (bo nie capslockiem, tak robią tylko naby, noby i nuby, synowie wielkich rodów z północy), brzmiał jak głos metalowca, tego z gatunku o przepalonym ostro gardle przez wódeczkę. Dodatkowo, gdy król darł japę, jego twarz zmieniała kolor na biały, a oczy pokrywały się bardzo mocnym makijażem, zaś żołnierze wokół króla zaczynali headbangować. To było niesamowite i straszne jednocześnie. Piękne i okropne. Tak niesamowite, że spowodował, że krowę zamiast odprowadzać dalej, to zawrócono, bo jej odprowadzacz chciał się przyjrzeć zamieszaniu. Może sam lubił metal? Może to była szansa Nila? Może powinien zmusić jeszcze jakoś króla do takiego akurat zachowania? A może to wszystko było chorym wymysłem umysłu spaczonego przez picie alkoholu do godziny 04:39? Cholera jasna wie. Cholera zawsze wie.

- To prawda, zawsze wiem. - powiedziała Cholera przyglądając się całej sytuacji z boku. Skubana. Dosłownie. Właśnie była skubana przez jeże, ale to w ogóle nie dotyczyło Nila, on miał swoje zmartwienia. No.

Nie w krowy? W niewolnice? Co? Nil przyznał w duchu, że się zaczynał już gubić. No i po co opuszczał piwnicę. Przecież w szafce na pewno były jakieś bułeczki, by sobie posmarował Nutellą, albo chociażby na sucho zjadł... Jak zwykle wychodzenie z domu okazało się niefortunne.
Jak żyć.
W dodatku ta zmieniająca się sceneria jak w reklamie KRANczipsów... Nil miał chyba dosyć. Trochę mu się w głowie zakręciło nawet.
Ale facet z krową wrócił. I wyraźnie patrzył. To trzeba było wykorzystać. A Nil chyba nawet wiedział jak.
- Opowiedz mi o tym, panie - powiedział mając nadzieję, że ten dziwny metalowy spektakl jeszcze potrwa. Sam miał zamiar w tym czasie wyskoczyć z jego objęć, po czym rzucić się na ratunek księżniczce. A dokładniej to wyrwać ją z rąk Janusza czy kogokolwiek. I potem uciec daleko i żyć długo i szczęśliwie.
A nie. Przecież jeszcze miał uratować jakieś tam królestwo.

Król machnął ręką, a tuż obok Nila pojawił się cały stos różowych bułeczek. Wyglądały nawet apetycznie, więc nasz bohater mógł odczuć pewien głód i na moment zapomnieć o księżniczce.
- To niezwykłe bułeczki z Różowego Chlebka - powiedział król swoim normalnym głosem. - Mówią, że w kosmosie nie ma nic lepszego, niż to. Zastępują mężczyznom kobiety i popęd seksualny. W końcu nie widzisz poza nimi świata. To dobra metoda na odstresowanie.
Bułeczki leżały, pachniały i zdawało się nawet, że uśmiechały się kusząco do Nila. To nie mogła być łatwa walka.
- O księżniczkę powalczysz po napełnieniu tycipucibrzuszka!
Czy ten pisk króla nie był uroczy?

Nil gotowy do działanie wpadł na stos bułeczek. Zamrugał ślepkami. Były różowe. Wyglądały cudownie. I tak też pachniały. Słowa króla zostały potwierdzone, kiedy tylko Łazienkowicz wciągnął jedną do pyszczka. Niebo w gębie.
W dodatku go oświeciło. Jeszcze bardziej niż zawsze. Nie da rady uratować księżniczki bez tych pysznych bułeczek. One były tym, co wypełniało świat, co tworzyło życie. Dały początek Wszechświatowi, a teraz uratują królestwo księżniczki.
Wziął w pyszczek gryza bułeczki, po czym zrobił z niego pocisk i cisnął cudowną materią w krowę. To powinno zadziałać.
Następnie zrobił sobie z różowego pieczywa skrzydła i odleciał do krainy lodów.

[Kocham Was, ale każdy post jest dla mnie męką, bo nie mam kompletnie pomysłu na działanie w tym chaotycznym świecie XD Dlatego jestem za kończeniem tego ;;; Proszę ;;; ]

//Nie mam pojęcia, gdzie wcięło Dżio, więc przybywam, by zakończyć twe męki.

MG

Wraz z pierwszym gryzem bułeczki, Nill poczuł wspaniały smak niebiańskiego pieczywa. Mm... bułeczka. W dodatku jaka słodka. I w tym momencie otworzył oczy.
Wciąż znajdował się w swojej ulubionej kawiarni, siedząc w swoim ulubionym miejscu. Herbata wciąż na miejscu, a on właśnie zajadał się swoją słodką bułeczką na śniadanie. Przed nim stała piękność, o której marzył w swoich snach. Stojąca na tle miasta, pochłoniętego w słonecznym blasku, dziewczyna patrzyła prosto na niego. Spojrzenie jej dużych, czarnych oczu skierowane było na jego prężne ciało. Jej dorodne piersi, częściowo odkryte za sprawą dekoltu, w który wyposażona była "Suknia księżniczki dynastii Shu Rai" (jak dotąd nikomu nie udało się wydropić tak potężnej "zbroi"), również wytrwale go obserwowały. Och, marzenia! Widząc jednak spojrzenie Nila na sobie, kobieta nieprzyjemnie się wykrzywiła i zrobiła w tył zwrot, jakby sama obecność Łazienkowicza wprawiała ją w obrzydzenie.
Toż ci los przegrywa... Tylko czym była ta dziwna wizja, której właśnie doznał? Sen na jawie? Przeterminowane bułeczki? Mamusia znów przesadziła z przyprawami przy wczorajszej kolacji?
Wyjątkowo nic więcej nie przeszkadzało mężczyźnie w dalszej konsumpcji śniadanka.

Nagrody:
10 PD. Jesteś wolny, rób, co chcesz. Bądź wspaniałym mopsem.

Różowe bułeczki to miłość. Różowe bułeczki to życie.
Mamrocząc te słowa Nil otworzył swoje małe ślepka. Aż się wzdrygnął czując jak promienie słoneczne naparzają mu na siatkówkę.
Pomrugał kilka razy, aby oswoić się z sytuacją. Herbatka była. Bułeczka była. A przed nim...
...stała istota ze snów. Piękna niewiasta w równie pięknym stroju i atutach.
Czy to koszmar nadchodzi?
A może tym razem będzie inaczej?
Nie trać nadziei, pomyślał. Miał na myśli księżniczkę w potrzebie czy siebie?
Odruchowo poprawił okulary i przygładził włosy. O ile było tu cokolwiek do przygładzania.
Ale halo! Niewiasta nagle się skrzywiła i odwrociła. A potem poszła.
Na twarzy Nila zakwitł smutek, a w pobliżu dało się usłyszeć rechot żaby.
Pracownicy kawiarenki westchnęli tylko widząc jak Nil po raz kolejny odstraszył im klientkę. Ale nie mieli serca go wyrzucać. Bo w końcu sporo na nim zarabiali.
Wziął bułkę w dłonie i uniósł lekko.
Żyć, albo nie żyć, oto jest pytanie, pomyślał, po czym dokończył konsumpcję. Myślami wrócił do bolesnej... wizji? Snu? Nie miał pojęcia czym to właściwie było. A bał się spytać kogokolwiek ze świadków co się z nim działo. Wypił szybko herbatę, którą zdążył się trzy razy zakrztusić, po czym wybiegł z kawiarenki.
Kierunek - dom.

[zt]


[Dzięki <3 PS Ładny avek]