Wieża Perintis Lagu

First topic message reminder :

Tereny północne.. No cóż szybka wyglądu wokół wieży można się spodziewać. Typowe pustkowie, ani jednej duszy, a do wieżyczki prowadzi jedna droga. Wokół Perintis Lagu rosną roślinki iglaste, które gdzieniegdzie pokrywają porosty, ew. mchy. Wieża się niczym nie różni od zwykłych romańskich wieży w naszym świecie.. Wyróżnia ją, tylko to, że ma około 100m wysokości.. No duża. Na górze zaś jej świeci za zwyczaj dziwny fioletowy promień.

MG:

Przez dłuższy czas czekaliście na dworcu na pociąg. Wtedy też Chieri obdarzyła waszą dwójkę bagażem, ciepłymi ubraniami i wszystkim, co się może przydać na północy w tym każdy z was dostał sztylet z niebieską rękojeścią. Weszliście do waszego transportu i pojechaliście. Podróż nie można zaliczyć do najłatwiejszej, bowiem jechaliście dwie doby. Przez to, że pociąg miał drobną awarię podczas doby. Trwała ona cztery godziny. Zły omen? Możliwe. W każdym razie chwilowo wydawało się to wam po prostu normalne. Podróż mimo swojego czasu można było zaliczyć do obiadu. Pospaliście, najadaliście się. Normalnie żyć, nie umierać!~
W każdym razie w końcu po dwóch dobach jazdy musieliście wysiąść z pociągu. Wysiedliście w małej wiosce, gdzie spędziliście noc. Każdego z was męczyły dziwne zjawiska przez, które nie mogliście spać spokojnie. U Tetsuny były to dziwne krzyki nawiedzające jej głowę, a zaś Packa wrażenie, że jest obserwowany. Obudziliście się jednak wyspani do dalszej podróży. Czekała was bowiem jeszcze podróż przez śnieżny kanion za nim dojdziecie to waszego celu misji. Kolejne wasze kroki trwały osiem godzin. Szliście przez zaspy, mijaliście iglaste drzewa oraz zwierzęta lodowej pustyni.
W końcu jednak dotarliście do tego miejsca.. Do celu waszej misji - Wieży Perintis Lagu. Zdziwiliście się, bo wieża była dosyć spora, a do tego z samego czubka świeciło dziwne, fioletowe światło. Aż mieliście ochotę się uśmiechać, czując to. Mogliście się już domyślać, że ów światełko jednak posiada jakieś magiczne właściwości. Nie wiedzieliście jeszcze jakie. Chieri tajemniczo uśmiechnęła się pod nosem.
- Jesteście gotowi moi mili? - powiedziała tajemniczym tonem i sama ruszyła przez ścieżkę. Dziewczynka była strasznie poważna, co było widać po jej zachowaniu, zresztą tak jak i po mimice twarzy.

Beztrosko spojrzałem na znajdujące się przede mną drzwi. W podskokach ruszyłem w ich kierunku. Bez obaw chwyciłem za klamkę i szarpnąłem. A co! Co mnie nie zabije to mnie wzmocni! Wychyliłem głowę... i CIACH... mało brakowało a wpieprzyłaby mnie jakaś niebotycznie wielka ryyyba!
Szybko zamknąłem drzwi przy czym powiedziałem dość głośno:
-Przepraszam, chyba pomyliłem drzwi...-
Nie zastanawiając się dłużej, co też czekałoby mnie za drzwiami, ruszyłem w stronę zielonych błysków.

Pace: Chłopak nie za bardzo chciał chyba spotkać znowu potwora i po prostu ruszył w stronę błysków. O dziwo ciepło pustyni za bardzo mu nie przeszkadzało, mimo że czuł spływające krople potu po jego czole. Kolejne sekundy, minuty wędrówki mijały.  Kolejne górka minięta, coraz więcej piasku w butach.Tyle warstw ubrań. Cóż Pace z pewnością może się niedługo przegrzać, a rezultatem nie zdjęcia ciepłych, ZIMOWYCH ubrań zostały halucynacje. Chłopak koło siebie zaczął widzieć nagie z dużymi atutami kobiety.  Światełka za to podczas tej wędrówki coraz bardziej powiększały się.

Tesuna:  Dziewczyna oceniła powoli wszystkie swoje rany, jakie przez własną głupotę się nabawiła. Zasobów magicznych blondynka miała jeszcze sporo na szczęście, a może nie?  W każdym razie podniosła się i wtedy zakaszlnęła.  Złamane żebra w końcu jej nie pomagały. na swoich rączkach blondynka widziała krew. Ból nie pozwolił, nawet dziewczynie wstać. Widziała jednak, że kilka metrów za prętem pojawił się dziwny tunel. Czyżby zaproszenie? Kto wie?


Tesuna: Prawa ręka - złamana kość łokciowa i promieniowa. Jedno z żeber prawdopodobnie tez. Ból na plecach powoli ustaje. Jednak trzymasz się na pręcie.
Pace: Gorące, pocisz się i chyba gorąco zaczęło ci uderzać do głowy.

///Tylko wysyłam posta Hoci, chociaż od tej pory przejmuje jej misje, więc...

Idąc w stronę światełek w końcu coś do mnie dotarło... dlaczego ja nadal chodzę w zimowych rzeczach? Rozejrzałem się wokoło by upewnić się, że nikt nie patrzy na mnie jak na głupka i faktycznie, zobaczyłem kogoś, a raczej kilku ktosi... znaczy ktosiek... Wielkie było moje ździwienie, gdy zobaczyłem w co te ktośki były ubrane... i tu akcja się zagęszcza... otóż problem (albo i nie problem) polegał na tym, że te panie nie były ubrane w nic. Na waleta. Au naturel. Jak pan bóg stworzył... i jakby zachęcały by zrobić to samo co one...
-O nie, nie, nie Drogie Panie... jestem tu służbowo. Nie czas teraz na zabawy- powiedziałem, wypowiadając słowa uprzejmie z niegrzecznym uśmiechem -Jednak, jeśli Panie pozwolą, zrzuca kilka warstw-
Jak powiedziałem, tak zrobiłem... Zdjąłem grube futro, sweter, koszulkę, podkoszulkę, rękawiczki i czapkę. Szalik niestety zawieruszyłem gdzieś wcześniej... Podwinąłem spodnie i zawinąłem wszystkie rzeczy w tobołek... a raczej biorąc pod uwagę ilość ciuchów był to raczej wielki tobół. Wziąłem jeszcze koszulkę i zawiązałem sobie na głowie, chroniąc się przed nieubłaganym słońcem.
-No, jeśli Panie pozwolą, ja już pójdę. Nie w głowie mi teraz sielanki-
Kobiety nic nie odpowiedziały... znowu... coś zaczęło mi nie pasować... Zaraz, zaraz...
Szybko przewertowałem w głowie wszystkie przeczytane książki o tym nieubłaganym klimacie...
Uczepiłem się informacji o Fata Morganie... czyli Mirażu... A co jeśli te panie to tylko wymysł mojej wyobraźni?
Spojrzałem na nagie panie...
Ech... trzeba przyznać... Moja wyobraźnia to ma jednak gust...
Wziąłem tobołek na plecy i ruszyłem dalej do światełek. Boje się że zaczyna mi odbijać...

Może to nie były wodze wyobraźni, może to było prawdziwe? Bowiem, gdy Pacek odmówił paniom za chwilę zmieniły się w grubych, nagich czterdziestolatków, którzy patrzyli z pożądliwością na naszego młodego bohatera. W rękach trzymali coś, co przypominało różowe dildo.
- Na niego!- krzyknął jeden i mimo, że chłopak zdążył trochę odejść od mężczyzn. Ci rzucili się na niego. Światełka zaś świeciły coraz mocniej.

Odwróciłem się i ruszyłem w stronę światełek... Nie uszedłem daleko, bo chwilę później usłyszałem coś na wzór okrzyku bitewnego... Rzuciłem spojrzenie przez ramię w kierunku pięknych panienek, ale na ich miejscu zobaczyłem... OBLEŚNYCH GRUBASÓW Z NAGIMI PA... PACZAŁKAMI... i... zaraz, zaraz... CO ONI MAJĄ W RĘKACH? O nie, ja się nie dam zgwałcić... Jeśli są prawdziwi, to spocą się, zanim zaczną biegać, więc na pewno uda mi się uciec, a jeśli nie są prawdziwi to... chyba nie mam się czego bać...
Nie czas się jednak zastanawiać... TRZEBA UCIEKAĆ!
No więc jak najszybciej przestałem rzucać spojrzeniami na prawo i lewo i zacząłem patrzyć w jedynym racjonalnym kierunku ucieczki. Światełka... Jedyna alternatywa, że tam znajdę jakieś inne, bezpieczne drzwi za którymi się schowam... albo... kto wie, co tam znajdę...

Do miłego czytania <3
Pacek uciekał. Ucieczka jednak nie za bardzo się sprawdzała. Bowiem w krótkim czasie grubasy otoczyły bezradnego chłopaka i zaczęły iść w jego kierunku, a jego teoria " jest gruby  to pobiegnie jak zacznie biec się zmęczy" mimo wszystko nie była trafna! A wręcz fałszywa bowiem połowa grubasków ładnie go wyprzedziła.  Grubaski stworzyły krąg, a do światełek było jakieś 60m. Chociaż kto wie, co będzie za kolejną górką.

Jeśli Tesuna nie odpiszesz wykorzystam twoją postać, x_x

Dobra tam jest tunel ! Teraz tylko jak się dostać ? Tesuna wisiała na jeszcze chwilę na pręcie, gdy nagle sobie uświadomiła , że może sobie wyczarować podłoże. Więc do dzieła! Używa Kolczastego osądu i ponownie za pomocą pwm, zmienia jej kształt, aby kolec bardziej przypominał deskę. Oczywiście metalowy przedmiot stworzyła 1cm pod nogami, tak, że może ustać bez problemu na palcach. Później ponownie używa kolczastego osądu, aby szereg metalowych kolców, aby dostać się do tunelu. Oczywiście kolce są ze sobą połączone, jako jeden a ich całkowite pole nie przekracza 5 m^2. Czyli 0.25 m w szerokości każdego kolca i 0.4 w długości, a to wychodzi 5 kolców. Jeśli to nie wystarcza ponawia zaklęcie z tymi samymi wymiarami, aby dojść do tunelu.

Ech, nie obędzie się jednak bez walki... Dobrze moi mili pano... ugh, serio tak pomyślałem? Nazwałem tych obmierzłych, grubych, gejaśnych zboczeńców "miłymi panami"? Ugh... słońce zaczyna na mnie źle działać...
Grubasy otoczyły mnie z każdej strony.. było ich... raz, dwa, pięć, dziesięć, piętnaście... było ich piętnastu... Damy radę... byłem już w większych tarapatach...
Przykląkłem zgarniając do ręki trochę piasku... Jeśli dobrze obliczyłem wszystko, do pokonania zostanie mi 2-3 kolesi...
Piaskiem sypnąłem do oczu czterem-pięciu kolesiom z tyłu... dodatkowo, każdego z nich poczęstowałem senbonem po kolanie... a co, jak już wygrzebią piasek z oczu będą musieli zająć się niesprawnym kolanem...
Nie czekając na reakcję, szybko wysłałem cztery moje wodne klony na resztę grubasów... Każdy z nich miał wziąć przynajmniej ze dwóch na siebie... w takim razie została jeszcze trójka z przodu...
Guehueghuehue... Wodne Ostrza i combo z kunaiami i powinienem się przebić...
Za to jeśli wszystkie akcje zawiodą... będę zgubiony...
Biegnę szybko i szybko do światełek i jeśli zobaczę, że jakieś grubasy jeszcze za mną biegną, częstuje ich moimi Wodnymi Pociskami...

Tesuna: Tunel był przed Tesuną kilka metrów, tak więc ta używając kolczastego osądu weszła z trudem do małego tunelu, w którym było widać niebieskie światełka, a raz na jakiś czas tunel był oświetlany przez czerwone światło. Raz na jakiś czas na głowę blondyneczki kapały krople. Zaledwie po dwudziestu minutach marszu, który był mordęgą, bo nasza bohaterka musiała zrobić kilkanaście przerw dotarła do laboratorium. Była cała mokra od ów kropelek. Pozostawiała ślady na podłodze. W laboratorium stał regalik na książki, jedna książka na biurku, których było cztery, a na nich stały kolby oraz inne szklane przedmioty do eksperymentów, o dziwo stała tu także klatka ze szczurami. Poza tym nie było nic szczególnego oprócz drzwi, które, co chwilę skrzypiały i mogło wydawać się tak jakby zaraz ktoś miał tutaj wejść.

Pace: No tak Pace miał rację nie obędzie się bez walki, a może by się obyło. Zresztą, kto tam kijek wie. Chłopak schylił się, a wtedy i grubasy zatrzymały się, więc sypnięcie piaskiem mało dało. Dwóm wpadło w oczy. A o poczęstowaniu ich senbonem w kolano nie było mowy, bo był za duży dystans. Pace stworzył cztery wodne klony, które rzuciły się na resztę kolesi, którzy ich po prostu zlali. Pace biegł dalej!~Dzięki kilku kunaiom i wodnym ostrzom pozbył się kolejnych grubasów i biegł do światełek.. I.....!~~
Doszedł.
Tak Pace doszedł do światełek, a w tej samej chwili pojawił się w tej samej komnacie, gdzie był przed chwilą, a przed nim pojawiła się rączka z wyciągniętym kciukiem do przodu, a kolejne drzwiczki otworzyły się.

Stan postaci taki jak ostatnio + Tesuna jest mokra

Przedarłem się... teraz tylko prosto do światełek...
Nagle przeniosło mnie wprost do korytarza przez który tu dotarłem... Moją pierwszą reakcją na tą sytuacje było lekkie zrezygnowanie... A niech to, myślałem, że tam znajdę melodię... Chwilę później jednak uświadomiłem sobie, że zawsze mogło być gorzej: Tak! Udało się! Pierwsza walka o życie zaliczona! Póki mam szczęście, idę dalej...
Nie pozostało mi nic jak tylko przejść przez otwarte drzwi, czekające by tylko sprawdzić co się za nimi kryje...
Ostrożnie zaglądam, znając swoje doświadczenia z drzwiami z poprzedniego "świata" i w razie czego natychmiast się cofam... Jeśli nic nie będzie strasznego, to przechodze uzbrojony w swoje narzędzia walki...

Tak Packowi się udało. Cały radosny podszedł do kolejnych wrót, ale i tym razem nie spotkał niczego nadzwyczajnego. Tym razem komnata była dużo mniejsza i przypominała pokój do dziecka. Gdzieś tam kołyska, skrzynka na zabawki otwarta, a wszędzie porozwalane zabawki. Na ścianach namalowane były różne zwierzaczki, robaczki etc.
Znajdowało się tu też różowe krzesełko, a na nim lalka, która zaraz jak, tylko Pacek na nią spojrzał przekrzywiła głowę i zamrugała kilkakrotnie.
Po dłuższej chwili wstała i wyciągnęła z uśmiechem rękę.

Wszedłem do pokoju i nic na razie nie zamierzało urwać mi głowy... Okej, spoko, jak dla mnie może być... Pokój był rozświetlony, więc ze spokojem mogłem się rozejrzeć...
Umm... pokój dla dziecka? W wieży na północy? Okej, można i tak... nie takie rzeczy już widziałem... Pomyślałem o wydarzeniach sprzed kilku chwil... taaak... tamto było straszne...
Rozglądając się i przebiegając wzrokiem po wszystkim natrafiłem na małe różowe krzesełko i lalkę, która... zaczęła się RUSZAĆ!... Wstała i zwyczajnie wyciągnęła do mnie rączkę... na razie postanowiłem zachować dystans, zamiast podać rękę uśmiechnąłem się i zapytałem najprzyjaźniejszym tonem jaki mam w swoim asortymencie...
-Witaj malutka! Jak się masz? Co tutaj robisz?-

"Co to za miejsce?" Zadawała sobie, co chwilę to pytania nasza młoda bohaterka. Ręka ją bolała, była cała mokra i ponadto prawie, że niezdolna do walki. Musi się skupić ! Wziąć się w garść i obmyślić, jakiś sprytny plan. Wzrokiem prześledziła całe pomieszczenie. Wszędzie była masa książek, zlewek i jeszcze...szczury ! Patrząc na nie, Tes zatrzęsła się. Nie przepadała raczej, za tymi stworzeniami. Już lepsze króliki, albo małe myszki, ale, że Szczury...eeech. Po zbadaniu wzrokiem całego terenu, musiała coś wykombinować, więc na chwile przysiadła. Uznała, że najlepszym rozwiązaniem będzie poszukać, czegoś ciekawego, na temat tej wieży. Ponadto, po cichutku, przymyka tylne drzwi, aby w razie czego mieć chwilkę na ukrycie się. Jeśli nie uda się i ją zauważą aktywuje Sabat Babilonu i wbiega do drzwi, która przymknęła.

Pace: Laleczka krzywo się uśmiechnęła. Przekrzywiła głowę. Nagle bum. Laleczce odpadła ręka, a na twarzy pojawiła się malutka łza, która szybko zleciała na podłogę. Na policzku lalki pojawiła się dziwna czarna substancja, która wyglądała jak kryształ.

Nagle zmieniła się sceneria. Pojawiło się łóżko, a w nim leżała mała, białowłosa dziewczynka o czerwonych oczkach i okrągłej twarzy. Lekko się uśmiechała. Jednak było widać, mimo tego uśmiechu cierpienie na jej twarzy. Chorowała. Zakaszlnęła, a po chwili zamknęła oczy. Świat znów zawirował.

Po chwili była już, tylko ciemność. Nagle coś oświetliło czarne pomieszczenie. Był to krzyż, a na nim była powieszona owa dziewczynka i płakała. Pace się wszystkiemu przyglądał i nagle znów owa melodia nawiedziła jego ciało.

- Chcesz ją uratować? Będzie dalej żyła jeśli tylko odetniesz sobie jeden z palców ręki. Jeśli jednak zabijesz ją zyszkasz moc, o taak~ Zyskasz moc. Wybieraj maguuu~ - wysyczał głos w głowie Pace.

Tesuna: Tak więc Tesuna zrobiła to, co chciała zrobić przymknęła drzwi na chwilkę. W całym tym pomieszczeniu miała masę do roboty, jednak na razie postanowiła odpocząć i na chwilę odsapnęła. Jej ciało zaczęły przechodzić dreszcze z zimna, a w zasięgu jej oczu pojawił się złoty motyl, który przeleciał jej przed oczami.

Stan postaci taki sam jak wcześniej.

Złoty Motyl ?! Dziewczyna przez dobrą chwilę, śledziła wzrokiem za małym stworzonkiem. Zaciekawiło ją jedno, co takie małe zwierzątko, robi w takim miejscu. Postanowiła po odpoczynku, natychmiast wziąć się do pracy. Przecież miejsce samo się w magiczny sposób nie przeszuka. Zatem po przerwie zabiera się do poszukiwań. Ponadto, jeśli ktoś się pojawi plan pozostaje niezmieniony. Najpierw próba schowania się, a jeśli to nie wypali, to używa Sabat Babilonu i ucieka do drzwi, które przymykała.